Ο άγγελος του βορρά

Βγαίνοντας από την Καπέλα Σιξτίνα, έπεσα σε μια ομάδα ισπανών αρκεβουζιέρηδων που, με τον υποκόπανο των όπλων τους έσπαγαν τα βιτρώ της εκκλησίας για να πάρουν το μολύβι. Αυτά τα βιτρώ ήταν υπέροχα. Τους ρώτησα γιατί τους άρεσε να καταστρέφουν χωρίς λόγο αυτά τα αριστουργήματα! Μου απάντησαν πως όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα κακό, αλλά επειδή είχαν ακούσει πως εχθρικό ιππικό πλησίαζε στη Ρώμη, αυτό που έκαναν τους επέτρεπε να φτιάξουν καινούργιες σφαίρες. Δεν είχαν καμιά πρόθεση να παραδώσουν τον πάπα πριν πάρουν λύτρα!
Ανέβηκα να αναπνεύσω λίγο καθαρό αέρα στο λόφο του Βατικανού, απ’ όπου είδα τα μαύρα σύννεφα καπνού που κόντευαν να σκοτεινιάσουν τον λαμπρό μαγιάτικο ουρανό. Αισθάνθηκα τότε μια φοβερή θλίψη: τι είχα κερδίσει που είχα ένα γεμάτο πουγγί, άφθονο κρασί κι όλα τα αγαθά του κόσμου, αν δεν μπορούσα ακόμα να πω ποιος ήμουν, τι ήμουν, πού πήγαινα και τι περίμενα από τη ζωή; Η ευχή μου είχε βέβαια εκπληρωθεί: ο πάπας ήταν ένας άθλιος φυγάς και η εξουσία του τσακισμένη για πάντα1 Αν ωστόσο γεννιόταν ένας καινούργιος κόσμος, θα ’ταν κι αυτός γεμάτος σφαγές και καταστροφές; Ναι! Ήμουν πράγματι ευχαριστημένος που είχα εκπληρώσει το σκοπό μου; Είχα όντως πλησιάσει την Μπάρμπαρα ή την είχα χάσει για πάντα;