Η νοσταλγία κι εγώ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Προσωπικά η σχέση μου με τη νοσταλγία μένει σχέση στενή, αλλά και επίφοβη μια και σε κατακρατά στο ανικανοποίητο. Το θετικό είναι ότι επειδή ακριβώς οι νοσταλγίες για τα γεγονότα και κυρίως για τα πρόσωπα που πέρασαν αλλά δεν προσπέρασαν απ΄τη ζωή μου, έχουν μαγεία, μαγεία φωτεινή ή σκοτεινή, με εμπνέουν. Εκ των υστέρων αναδείχνουν τη ζωή περισσότερο ενδιαφέρουσα, ποιητική, θεατρική, ελκυστική, με κρυμμένα νοήματα και σύμβολα, και μ’ αυτό που λέει ο ποιητής,”το παρ΄ολίγο να συμβεί”, πλησίον. Μου θερμαίνουν την ανάγκη να περιγράψω όσα συνέβησαν για να τα ξαναζώ, να τα διαιωνίζω, να τα περιγράψω λιγάκι αλλιώτικα, πιο “σωστά”, πιο “δίκαια” κατά τα δικά μου ζωτικά γούστα. Από μικρή έλεγαν ότι ήμουν παιδί με φαντασία, αλλά εγώ πιστεύω ότι ήμουν παιδί με νοσταλγία.

– Αναρωτιέμαι τι νοσταλγείς;
– …
– Νοσταλγείς κάτι που συνέβη ή κάτι που δεν
συνέβη;
– Που δεν συνέβη, νομίζω…
– Νομίζεις;
– Νομίζω.
Η νοσταλγία, εκτός από τον πόνο που προξενεί, κρύβει και μια αλλόκοτη γλυκύτητα. Γι’ αυτήν τη γλυκύτητα την επιδιώκουμε, τη διεκδικούμε, τη συντηρούμε και την αναπλάθουμε κατά τις επιθυμίες μας. Για το πώς να ήταν καλύτερα όσα νοσταλγούμε. Πουθενά αλλού ο χαρακτηρισμός χαρμολύπη δεν είναι τόσο χαρακτηριστικός, το άλγος μαζί με την αναδρομή, την επιστροφή σε κάτι μακρινό πια, αν όχι εξαφανισμένο, χαρίζει ταυτόχρονα μια λεπτή ευδαιμονία όσο κι αν το μαχαιράκι της σχίζει και στάζει αίμα. Η νοσταλγία είναι η ποίηση της ζωής, είναι δημιουργική. Όχι μόνο αναβιώνεις ένα χαμένο πλέον παρελθόν σου, αλλά και το αναδομείς με τρόπους θαυμάσιους κατά τις επιταγές μιας επιθυμίας τόσο ζωτικής, που καταντάει επιβλητική. Κάπου εδώ εντάσσεται κι εκείνο το συνηθισμένο που ονομάζουμε επιλεκτική μνήμη, ένα καινούργιο μοντάζ όσων θυμόμαστε ώστε το πνεύμα της περασμένης ιστορίας να αλλάζει λίγο πολύ.
Κατά κανόνα αυτά γίνονται αθέλητα, αν γνωρίζεις ότι αναπλάθεις και ωραιοποιείς, ότι δραματοποιείς ζωτικές μνήμες, το όλο θέμα διαλύει τη μαγεία της ψευδοαλήθειας που αποζητάς. Διότι πρέπει να πιστεύεις με βεβαιότητα ότι η πατρίδα σου είναι μοναδικά ωραία, ότι οι νεκροί γονείς σου στάθηκαν άψογοι, ότι εκείνος ο έρωτας, εκείνη η φιλία υπήρξε δώρο Θεού, ότι εσύ μικρός ήσουν ευτυχισμένος, ή αξιολύπητα δυστυχισμένος. Η νοσταλγία ξαναγράφει πράγματα που ζήσαμε, σε ποίημα ή μυθιστόρημα, σε ρομάντσο, τραγωδία ή σκληρή περιπέτεια, προσφάτως σε επιστημονική φαντασία, κι ένα σωρό είδη γραφής.