Η μεταμόσχευση ιστού και οργάνου από ζώντα δότη

Η μεταμόσχευση ιστού και οργάνου έχει καταξιωθεί στην κοινωνία ως μια επιτυχής ιατρική μέθοδος, καθώς εξακολουθεί να είναι σε πολλές περιπτώσεις η μοναδική ή η καλύτερη μέθοδος για την αποκατάσταση της υγείας του ασθενή. Η μεγάλη εξάλλου έλλειψη μοσχευμάτων και οι οδυνηρές συνέπειές της υπενθυμίζουν διαρκώς τη σημασία της. Στο πρώτο μέρος αναλύονται από ιατρική άποψη οι δύο μεγάλες κατηγορίες μεταμοσχεύσεων, δηλ. οι μεταμοσχεύσεις μυελού και οι μεταμοσχεύσεις συμπαγών οργάνων. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η ηθική διάσταση του θέματος. Αν και η μεταμόσχευση οργάνου από ζώντα δότη είναι σήμερα ηθικά αποδεκτή, τίθενται σημαντικά ερωτήματα σε κρίσιμα επιμέρους θέματα, όπως: αποτελεί η δωρεά οργάνου ηθικό καθήκον του Χριστιανού ως πράξη αγάπης προς τον πλησίον; Είναι σκόπιμος ο συνήθης περιορισμός του υποψηφίου δότη στο πλαίσιο των στενών συγγενών ή μήπως πρέπει να επιτρέπεται η δωρεά σε όποιον δηλώνει πρόθυμος να βοηθήσει το συνάνθρωπό του; Είναι αποδεκτή η δωρεά με βάση το ιατρικό ήθος, αφού ο δότης υφίσταται βλάβη στην υγεία του; Ποια είναι η ενδεδειγμένη ενημέρωση του υποψηφίου δότη και ποια τα όρια της αυτονομίας του; Είναι ηθικά αποδεκτές νέες μέθοδοι δωρεάς οργάνων, όπως π.χ. η διασταυρούμενη μεταμόσχευση; Είναι ηθικά αποδεκτή η οικονομική αποζημίωση του δότη; Είναι ηθικά αποδεκτή η παροχή οικονομικών κινήτρων προς ενθάρρυνση της δωρεάς οργάνου; Είναι ηθικά αποδεκτή η άρση οιωνδήποτε περιορισμών και η εμπορευματοποίηση της προσφοράς οργάνου;
Είναι προφανές ότι οι απαντήσεις που δίνονται στα ερωτήματα αυτά διαφοροποιούν σημαντικά τη μορφή αποδοχής της μεταμόσχευσης από ζώντα δότη και διαμορφώνουν τα όρια, εντός των οποίων αυτή πραγματοποιείται.