Τριαντάφυλλα και φράουλες

Είμαι έξω...

...μόνος μου.

Το σπίτι του Μίλτου είναι κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Για να φτάσω μέχρι εκεί, αφού κατεβώ από το λεωφορείο, πρέπει να ανεβώ μια γέφυρα που περνάει πάνω από τις γραμμές των τρένων. Γέφυρα σιδερένια, παλιά. Κάνω πολλή φασαρία όταν την περνάω. Όλη η πόλη ακούει τα βήματά μου. Εκεί υπάρχω. Την αγαπάω, είναι ωραία. Ανεβαίνω, είμαι ψηλά, περπατάω, νιώθω υπέροχα. Σκέφτομαι τον Άνχελ, σκέφτομαι να πέσω στο κενό. Να φύγω τώρα που είμαι ευτυχισμένος... Να μην είμαι αχάριστος... Να μη ζητήσω περισσότερα... Να μη ζήσω τίποτε άλλο που να είναι μικρότερο, λιγότερο έντονο, λιγότερο όμορφο. Να μη ζητήσω τίποτε άλλο. Όσο έζησα, έζησα! Να φύγω τώρα! Να ήταν η γέφυρα πιο ψηλή... Να μη φοβόμουν τον πόνο... Να μην είχα αίμα...

"Ναι, σιγά!".

Μετράω τα σκαλοπάτια...



Θεσσαλονίκη, σήμερα. Μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σ' έναν Έλληνα και σ' ένα Βούλγαρο δοσμένη με εικόνες που διαδέχονται ταχύτατα η μια την άλλη σαν τα καρέ κινηματογραφικής ταινίας. Φασαρία, άγχος, φυσικά φαινόμενα, κι οι άνθρωποι μέρος του ντεκόρ. Η μουσική ως μέσο έκφρασης και αμέτρητα τσιγάρα που βουλώνουν τα στόματα. Κυρίαρχος όλων ο χρόνος. Στο τέλος, ο αφηγητής αναρωτιέται: αυτό που κράτησε τόσο λίγο, μήπως ήταν τελικά πολύ;

Καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη. Ξαφνικές μπόρες και ανεμοστρόβιλοι. Δυο νέοι άντρες συναντιώνται και ερωτεύονται. Οι συνθήκες, ιδανικές για την ανάφλεξη του πάθους και την απόλαυσή του. Ο χρόνος, σύμμαχoς κι αυτός του έρωτα. Όμως ο χρόνος είναι ατίθασος, είναι άστατος, εκεί που μένει μετέωρος, εκεί αρχίζει να καλπάζει. Εκεί που συνδαυλίζει τον έρωτα, εκεί τον πυρπολεί. Γιατί; Πώς; Πότε; Αναρωτιέται ο αφηγητής, αναρωτιέται βασανιστικά, ώσπου να καταλάβει πως ένα πάθος δεν επιδέχεται εξηγήσεις, ερμηνείες. Ένα πάθος βιώνεται, κι αυτό είναι όλο.

Θαρραλέο και τολμηρό μέσα στην αλήθεια του, το πρώτο αυτό μυθιστόρημα του Αιμίλιου Βάρνα αφηγείται μια δυνατή ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο άντρες. Τα κεφάλαια, πολύ σύντομα τα περισσότερα, συντονίζονται με τη λαχανιαστή ανάσα των προσώπων, οι δρόμοι της πόλης ακούν τα βήματά τους, οι στίχοι των τραγουδιών εκφράζουν την αίσθηση και το συναίσθημα εκεί όπου οι λέξεις δεν αρκούν.