Νοβοκαΐνη

Καλοκαίρι στην Αθήνα, το τσιμέντο πυρώνει, μείζον θέμα στις ειδήσεις τα πάρτι των σχεδιαστών στη Μύκονο. Βαριέσαι, κι η κολλητή σου δε βγαίνει από το σπίτι επειδή πήρε μισό κιλό. Ο
ανεμιστήρας πετσοκόβει τις σκέψεις και δε σ’ αφήνει να συγκεντρωθείς, την τεχνολογία ευλογείς που σ’ αφήνει να ταξιδεύεις παντού απ’ την καρέκλα του γραφείου σου: στο μαγικό
χαλί της μουσικής πετάς πάνω από Ευρώπη και Αμερική και
κόβοντας τους στίχους-ραβασάκια μιλάς μ’ όλους τους φίλους
σου – που ζουν στην ίδια πόλη αλλά οι αποστάσεις μεταξύ σας
μοιάζουν απροσπέλαστες μέσα στο καθημερινό ψυχολογικό
μποτιλιάρισμα. Κι αρκεί ένας τίτλος τραγουδιού ή ένα συγκρότημα: “spiti kai akouw Cure” κι όλοι καταλαβαίνουν: “Cure???
Toso xalia”? Prepei na se bgaloume exw apopse!”. Κι όταν τελικά θα βγείτε, στριμωγμένοι σ’ ένα μπαρ τόσο μικρό που με 10 πελάτες θυμίζει λεωφορείο σε ώρα αιχμής, ο dj θα παίξει Cure κι εσύ θα σκεφτείς «ΟΚ, δεν είμαι μόνη στον κόσμο, κι άλλοι αισθάνονται όπως εγώ τελικά!» και θα χαμογελάσεις. Γιατί είναι ωραία η μουσική να σε βγάζει από τη δύσκολη θέση και να μιλάει για εσένα – ευσυνείδητος στενογράφος αισθημάτων.

Και αφού μοιραστείτε τη μουσική, μοιράζεσαι με φίλους κι όλα αυτά που σε απασχολούν: είναι δυνατόν η κολλητή μου να μη βγαίνει από το σπίτι επειδή πήρε μισό κιλό; Από πότε γίναμε τόσο επιρρεπείς στο να ακολουθούμε μοντέλα ζωής; Πώς η τηλεόραση, αντί να σου ανοίγει ένα παράθυρο στον πολυδιάστατο πνευματικό κόσμο, σε εγκλωβίζει στο δισδιάστατο υλικό κόσμο της: πόσο ύψος, πόσο πλάτος; Κι από πότε οι σχεδιαστές έχουν τόση δύναμη που μπορούν να κάνουν της μόδας
ακόμα και το θάνατο – αν το επιλέξουν; Και επιτέλους, με τόση
ανεργία σε αυτή τη χώρα, πώς κανείς δεν έχει σκεφτεί να κάνει επάγγελμα την τρυφερότητα; Πώς κανείς δεν έχει σκεφτεί να προσφέρει αυτό που αλήθεια έχουμε ανάγκη και δεν το βρίσκουμε συχνά: έναν ώμο να ακουμπήσουμε, μια αγκαλιά να κρατηθούμε; Και κάποιος φίλος θα πει «μα σώζεται κανείς με μια αγκαλιά; Μέσα στο τόσο μαύρο της πραγματικότητας εκεί έξω, με τόσα προβλήματα και τόσα αδιέξοδα, τι να σου κάνει και μια αγκαλιά»; Και τότε ίσως ο dj, χωρίς να ακούει τι λέτε, έτσι στην τύχη, θα παίξει το Getting away with it (all messed up) και θα τσουγκρίσετε τα ποτήρια σας γελώντας. Γιατί μέσα σε όλο αυτό το μαύρο εσείς έχετε ο ένας τον άλλο. Και τη μου σική να σας προστατεύει. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; «Εντάξει, και μια αύξηση δε θα ήταν κακή, αλλά με την οικονομική κρίση αυτό θα καθυστερήσει μάλλον»!

Άντε στην υγειά μας!