Η μάστιγα του Θεού

Προλεγόμενα: Δημήτρης Ραυτόπουλος - Νίκος Δήμου
Επίμετρο: Ριχάρδος Σωμερίτης

666 σελίδες με τον λόγο και τα έργα του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, του πολίτη με αριθμό ταυτότητας 666974 (βλ. σελίδα 666). Το βιβλίο παρουσιάζει τις ιδεοληψίες και τα κατορθώματα μιας δεύτερης επταετίας αφού ευλαβώς υπηρέτησε την πρώτη. Αναλύει το ιδεολόγημα της Ελληνορθοδοξίας, ημίονο που ίππευσε ο "Εθναπόστολος" προκειμένου να εισπηδήσει στην πολτική, η οποία δεν είναι παρά μεταμφίεση του κακοφυούς και κακόφημου Ελληνοχριστιανισμού μετά την πτώση του καθεστώτος της "Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών" το 1974. Ανατέμνει τα ιδεολογήματα που συγκροτούν τη μυθολογία της "Ελλάδας Ελλήνων Ορθοδόξων" και την καταγωγή τους. Χαρτογραφεί τις αναχρονιστικές δυνάμεις, όλου του φάσματος, οι οποίες σε πολιτικό αλλά και θεωρητικό επίπεδο συνήργησαν και συνεργούν στην κραταίωση, τη διάχυση και τις μεταστάσεις του φαινομένου, κορυφαία έκφραση του οποίου είναι ο αρχιεπισκοπικός πολιτικός λόγος και οι εξουσιαστικές και εθναρχικές αξιώσεις του.[...]






ΚΡΙΤΙΚΗ



Αναρωτιόμουν συχνά και απορούσα ειλικρινά βλέποντας σε επίκαιρα του Μεσοπολέμου τον Μουσολίνι να αγορεύει από κάποιο μπαλκόνι της Ρώμης -για τις ανάγκες της τηλεοπτικής σειράς «Πανόραμα του Αιώνα» όλα αυτά, πολλά χρόνια πριν- πώς ήταν δυνατόν να μην είχαν ξεκαρδιστεί στα γέλια οι Ιταλοί με αυτόν τον απίστευτο Καραγκιόζη και τις εντελώς φτηνές, theatrale, πόζες του. Πώς ήταν δυνατόν να τον ανέχτηκαν. Δεν «επιχειρηματολογούσα» εναντίον του, δεν προσπαθούσα εκείνη τη στιγμή να πείσω κάποιον άλλον. Μόνος μου ήμουν και πραγματικά απορούσα.

Κατά τον ίδιο τρόπο, φαντάζομαι, σε κάποιο μελλοντικό χρονικό σημείο, όχι πολύ μακρινό θέλω να ελπίζω, θα βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι μπροστά σε ιδίου τύπου ερωτήματα -οι άλλοι δεν απορούν, το διασκεδάζουν ήδη- σχετιζόμενα με τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και τον ευθέως πολιτικό λόγο και ρόλο της Εκκλησίας. Πώς ήταν δυνατόν; Πώς μπορούσε οκτώ χρόνια μετά τον δεύτερο και απείρως αποκαλυπτικότερο γύρο στο ματς Εκκλησίας - Ελληνικής Πολιτείας, που εγκαινίασε με την εκλογή του στον αρχιεπίσκοπο θρόνο το 1998, να εξακολουθεί να παραμένει ισχυρός παράγοντας της ελληνικής πολιτικής ζωής ένας άνθρωπος που αποτελεί το προφανέστερο «κουσούρι» του πολιτικού μας συστήματος και αντιπροσωπεύει τη συλλογική μας ντροπή. Πολιτικών τε και πολιτών. Ιδίως εκείνων που ειρωνεύονται ή καταγγέλλουν (και καλά κάνουν) το «βαρύ κράτος» στην ...Τουρκία.

Μιλάμε για δεύτερο γύρο, διότι ιστορικό προηγούμενο υπάρχει και ακούει στο όνομα Θεόκλητος (Μηνόπουλος). Ο αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος, στέλεχος παλαιότερα της Εθνικής Εταιρείας που οδήγησε την Ελλάδα στην εξευτελιστική ήττα του 1897, ήταν εκείνος που, διαδεχόμενος (1907) τον «ανίσχυρο» Προκόπιο των Ευαγγελιακών, πολιτικοποίησε την Εκκλησία, υποχείρια μέχρι τότε των επιλογών του Στέμματος, και τη μετέτρεψε, μαζί με τις συνεργαζόμενες με αυτήν παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, οι οποίες τότε ακριβώς -στις αρχές του 20ού αι. - δραστηριοποιούνται, από «ταπεινόν υπηρέτην» του Θρόνου, σε απαραίτητο πολιτικό του στήριγμα, δηλαδή σε παράγοντα του πολιτικού συστήματος. Με όχημα τα οικεία στον τότε προκαθήμενο της Εκκλησίας (λόγω Εθνικής Εταιρείας) «εθνικά θέματα». Το γνωστό τελευταίο καταφύγιο των πολιτικών απατεώνων. Στα Βαλκάνια της Ορθοδοξίας και όχι μόνον.

Καθ' όλη τη διάρκεια του Διχασμού η Εκκλησία της Ελλάδος υπήρξε ένα από τα ισχυρότερα στηρίγματα τον κωνσταντινισμού και ο ίδιος ο Θεόκλητος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεσαιωνική τελετή τού Αναθέματος του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Πεδίον του Αρεως (1916). Απομακρύνθηκε το 1917, και οριστικά το 1922, από τον αρχιεπισκοπικό του θρόνο, αλλά η αναστάτωση που προκάλεσε (στην ίδια την ελληνική Εκκλησία, πρώτα απ' όλα) εξακολουθούσε να λειτουργεί διαλυτικά, πολλά χρόνια αργότερα.

Ολα αυτά, ωστόσο, με εξαίρεση το Ανάθεμα που θα ήταν δύσκολο να επαναληφθεί, με αυτήν τη μορφή, στις σημερινές συνθήκες, ωχριούν μπροστά σε όσα διαβάσαμε, όσα είδαμε ή όσα ζήσαμε μετά το 1998, τα οποία με άκρα επιμέλεια και γλαφυρό ύφος, όχι μόνον καταγράφει, αλλά και αναλύει ο Μανώλης Βασιλάκης στο σημαντικό βιβλίο «Η Μάστιγα του Θεού»: μικρόφωνα, κάμερες και χειροκροτήματα, ως απάντηση σε λογύδρια ακροδεξιού κάλλους από τον γνωστό κύριο με τα πανάκριβα συνολάκια κατά τις εμφανίσεις που πραγματοποιεί σε επιλεγμένους ναούς της επικράτειας, κηρύγματα μίσους για τους αλλόδοξους και τους «εχθρούς του έθνους», μίσος για τους διανοουμένους και τα «άθεα γράμματα», τον Κοραή, τον Διαφωτισμό και τον «μιαρό Καρτέσιο», τη Γαλλική Επανάσταση κ.ο.κ., κατηγορίες περί «Γραικύλων» που θυμίζουν «ιδεολογική συζήτηση» της δεκαετίας του 1950 σε Τμήμα της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής (όπου υπηρέτησε, του φαίνεται, ο εν Χρυσοπηγή αδελφός του, ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος), εύσημα του Αρχιεπισκόπου (το 2001) στον αρχιπραξικοπηματία Στυλιανό Παττακό με το «ανυπόκριτο πατριωτικό φρόνημα», ο οποίος επιπλέον, κατά τον κ. Χριστόδουλο, «υπήρξε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και έγραψε ιστορία» (!!), βαρυσήμαντες εξαγγελίες ότι «Στρατός και Εκκλησία είμαστε στρατευμένοι σε έναν κοινόν αγώνα», κηρύγματα «επιστροφής της φυλής στην παράδοση και στις αξίες της» αντί της υποταγής στα κελεύσματα των Βρυξελλών, διότι, ως γνωστόν, οι Ευρωπαίοι ζούσαν σε σπήλαια ή επάνω στα δέντρα (στο ζήτημα αυτό δεν φαίνεται να έχει καταλήξει σε μια σταθερή άποψη) «όταν εμείς μεγαλουργούσαμε» -ούτε λόγος φυσικά για επιστροφή των ευρώ που έχει ήδη λάβει ή παραίτηση από τη χρηματοδότηση δραστηριοτήτων της Εκκλησίας μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων, την οποία σθεναρώς διεκδικεί-, και διαβεβαιώσεις ότι «η Εκκλησία βρίσκεται πάντα στην πρωτοπορία της ανάπτυξης και της προόδου αυτού του τόπου».

Το τελευταίο είναι και το μόνο σίγουρο. Το διαπιστώσαμε μόλις πέρυσι με όλο το θίασο επί σκηνής: ιερωμένους που οπλοφορούν, έμπιστους του «Αρχηγού» που ανταλλάσσουν κασέτες με ευρώ σε ύποπτα ραντεβού με πρόσωπα του «παραδοσιακού» υποκόσμου, μητροπολίτες με μετοχές σε οff shore εταιρείες και κομπόδεμα μερικών εκατομμυρίων ευρώ «για ώρα ανάγκης» (!), προφυλακισμένους σήμερα αρχιμανδρίτες με υψηλές γνωριμίες στο δικαστικό χώρο, έγκλειστους εμπόρους όπλων και ναρκωτικών, με παραλλαγή μοναχού, κατόχους συστατικών επιστολών Του, σε «εθνικές« αποστολές στα Ιεροσόλυμα με απευθείας ανάθεση, κατόπιν συνεννοήσεως με την ΕΥΠ, στην οποία κατά καιρούς καταφεύγουν μητροπολίτες της «Χρυσοπηγής» -του ΙΔΕΑ της Εκκλησίας-, προκειμένου να αντλήσουν στοιχεία για τον τυχόν «μη εθνικόφρονα» πρότερο βίο της οικογένειας άλλων μητροπολιτών κ.λπ., κ.λπ., σε ένα απίστευτο γύρω γύρω όλοι, όπου στη μέση βρίσκεται ένας ...εντελώς αθώος άνθρωπος. Ο οποίος συστηματικά λέει και ξελέει και άλλοτε αποδεδειγμένα ψεύδεται. Πράγμα που σε άλλα, μη προερχόμενα απευθείας από την Αρχαία Ελλάδα, περιβάλλοντα -την Ευρώπη των σπηλαίων εννοώ-, θα εσήμαινε ότι, γι' αυτό και μόνον, θα είχε προ πολλού εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Ο μόνος που λείπει προς το παρόν, αλλά πιστεύω ότι κάποτε θα εμφανιστεί, είναι ένας Francis Ford Copolla.

Ολα όσα αναφέραμε μέχρι εδώ, και πάρα πολλά άλλα, όπως π.χ. τη δακρύβρεχτη (κυριολεκτικώς) συνέντευξή του σε γνωστό μεγαλοδημοσιογράφο (τον κατά Τζίμη Πανούση «συνήγορο του Μητροπολίτη», μετεξέλιξη, προφανώς, του Συνηγόρου του Πολίτη), δεν τα καταγράφει απλώς ο Μανώλης Βασιλάκης -που γι' αυτό και μόνο το βιβλίο του θα ήταν πολύ σημαντικό- αλλά, ας το επαναλάβουμε, τα αναλύει. Τα αναλύει και τα συσχετίζει με τα πρωτότυπα κείμενα των αντιδιαφωτιστών προγόνων του Αρχιεπισκόπου.

Πρόκειται δηλαδή για εργασία μεγάλου ερευνητικού μόχθου και εις βάθος γνώσης της σχετικής βιβλιογραφίας, στη γραμμή του Φίλιππου Ηλιού, στον οποίον ο συγγραφέας αποτίει φόρο τιμής (βλ. π.χ. το κεφάλαιο «Τύφλωσον, Κύριε, τον λαόν σου»). Μια μελέτη γραμμένη σε σωστά ελληνικά, σε εξαιρετικό και ιδιαίτερα προσεγμένο ύφος, με πολύ εύστοχους τίτλους κεφαλαίων και υποκεφαλαίων, που ακολουθεί το νήμα του φανατικού αντιδιαφωτισμού όπως ξετυλίγεται στο σκοτεινό λαβύρινθο της Ελληνορθοδοξίας επί διακόσια και πλέον χρόνια. Ενα απαραίτητο, εν τέλει, βιβλίο αναφοράς που προβλέπεται να ζήσει ανεξάρτητα από τη θλιβερή, όσο και διδακτική για όλους μας, παρουσία του κ. Χριστόδουλου στο δημόσιο βίο.



ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 25/08/2006