Aπό την Παράδοση στην Ανανέωση

Ο Γιάννης Θέσπης (1942-2017) είχε την τύχη να γεννηθεί από τον λογοτέχνη Θεμιστοκλή Σπηλιόπουλο, του οποίου επιμελήθηκε τη συλλογή ποιημάτων "Οι στίχοι μου" (2015), όπως και το άλλο έργο του "Το αίμα του Διονύσου" (2016). Έγραψε επίσης έναν έξοχο πρόλογο στην τρίτομη έκδοση για το έργο του Φρίξου Σταυρόπουλου.
Συνέθεσε τέσσερις ποιητικές συλλογές: Πρόθυρα (2003), Όρθιος Νόμος (2010), Ερώσυλα (2012), Ελεγείος Λόγος (2014) και μια ανέκδοτη. Μετέφρασε ποιήματα του Μποντλέρ και του Βαλερύ, αδημοσίευτα ακόμη, στα οποία επιχειρεί εμβριθή ανάλυση. Θεωρούσε αυτούς τους Γάλλους ευαίσθητους συμβολιστές διδασκάλους του.
Ενώ βιοποριζόταν από τη δικηγορία, παράλληλα σπούδασε φιλολογία, στην επιθυμία του να ολοκληρωθεί πνευματικά. Άργησε να εκδώσει το ποιητικό του έργο, με συνέπεια να μην κοινωνούν πολλοί στους στίχους του' ήθελε να τους επεξεργασθεί στο έπακρον, πριν τους δώσει σε κοινή κρίση.
Ήταν λάτρης του αρχαιοελληνικού θαύματος και υπερηφανευόταν για την καταγωγή του: "Έρχομαι από το αθέατο λιμάνι του Λεχαίου, / Όλοι ξέρουνε πως είμαι Εφύριος Αχαιός, / Κι' επικαλούμαι των θεών τη μαρτυρία γι' αυτό / το αίμα του Διονύσου στο ποτήρι μου / στα μάτια μου το φως του Απόλλωνα".
Η προσέγγιση της ποίησης του Γ. Θέσπη απαιτεί ενδελεχή εμβάθυνση, διότι η γραφή του διέπεται από υπαρξιακή αγωνία, διεισδυτικές κρίσεις, υπαινικτικά γυμνάσματα, γλωσσικό πλούτο, με διακριτή επιδίωξη τη λυρική υπέρβαση, την ανανέωση του στίχου, τον σεβασμό στην παράδοση, τη μουσικότητα, την πολυσημία, τον μαγικό ρεαλισμό.