Πολιτικές δια βίου μάθησης στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής διακυβέρνησης

Το βιβλίο αυτό ασχολείται με τις πολιτικές δια βίου μάθησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) από το 2000 και μετά. Προσπαθεί να αποτυπώσει, να αναλύσει και να ερμηνεύσει τόσο την παραγωγή και διάχυση της εκπαιδευτικής πολιτικής στην ΕΕ όσο και την υποδοχή της σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία δεν παράγει πολιτική αλλά και δεν είναι παθητικός δέκτης πολιτικής. Στο δεύτερο μέρος, οι έρευνες πεδίου που παρατίθενται αποδεικνύουν τα πολλαπλά φιλτραρίσματα, τις αποσιωπήσεις, τις παρερμηνείες (ίσως και διαστρεβλώσεις) που αυτές οι πολιτικές υπόκεινται πριν φτάσουν (αν φτάσουν και όπως φτάσουν) στο ελληνικό συγκείμενο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στην παρούσα εργασία οι στόχοι είναι τέσσερις και μερικοί πιο φιλόδοξοι. Πρώτον, η εισαγωγή στις θεωρητικές πειθαρχίες που ασχολούνται με το ζήτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και η σύνδεση της ΕΕΠ με αυτές. Δεύτερον, η συστηματική παρακολούθηση και η λεπτομερής ανάλυση της ΕΕΠ από το 2000 και μετά. Η χρονική αφετηρία δεν είναι μόνο συμβολική, η αλλαγή, δηλαδή, της χιλιετίας. Συνδέεται, επίσης, με δύο μείζονες ευρωπαϊκές διαδικασίες: από τη μια, της Λισαβόνας, και από την άλλη, της Μπολόνια. Αυτός ο στόχος ακολουθεί τη γραμμή του προηγούμενου βιβλίου και συνεισφέρει στην επικαιροποίηση των γνώσεών μας για την ΕΕΠ. Τρίτον, γίνεται προσπάθεια θεωρητικής ανάλυσης βασικών εννοιών που χρησιμοποιούνται στα κείμενα της ΕΕΠ, ενώ προσεγγίζεται κριτικά η στοχοθεσία τους. Εδώ, ο στόχος είναι ουσιαστικά η τεκμηρίωση της σύνδεσης της ΕΕΠ με τη συζήτηση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τέταρτον, τέλος, η προσπάθεια διερεύνησης, μέσα από ποικίλο ερευνητικό υλικό, μεταπτυχιακών και διδακτορικών εργασιών, του τρόπου υλοποίησης της ΕΕΠ στην ελληνική πραγματικότητα. Στόχος εδώ είναι η παρακολούθηση της υλοποίησης στο πεδίο των ΕΕΠ, μετά από τη διπλή διήθησή τους: πρώτον, στο πέρασμα από το υπερεθνικό στο εθνικό και σε επίπεδο νομοθετικών προβλέψεων και προθέσεων, και δεύτερον, στο πέρασμα από το εθνικό στο ενδοεθνικό, τοπικό και/ή περιφερειακό, με άλλα λόγια στην υλοποίηση της πολιτικής στο πεδίο. Το βασικό μας ενδιαφέρον είναι η παρακολούθηση της διαδρομής μιας πολιτικής από τις Βρυξέλλες στο τοπικό πεδίο: τελικά τι μένει; Και πως αυτό συνδιαλέγεται με τις ενδοεθνικές πραγματικότητες;

Καθίσταται προφανές, λοιπόν, ότι η βασική επιλογή μας είναι διαχρονικά η επαγωγική προσέγγιση του αντικειμένου έρευνάς μας. Η καλή γνώση του αντικειμένου και η προσπάθεια ελέγχου και παρακολούθησής του, θεωρείται απαραίτητη για την προσπάθεια εννοιολογικοποίησης και θεωρητικοποίησής του και όχι το αντίθετο.