Η γλώσσα της νεοελληνικής λογοτεχνίας

Από της εμφανίσεώς του, κατά τα τέλη του 19ου αιώνος, ό δημοτικισμός είχεν επιδιώξει την ταύτισιν όλης της νεοελληνικής γλώσσας με την καθομιλουμένη μορφή της, την δημοτική, και με απώτερο στόχο την εφαρμογή της στην δημοσία διοίκηση και την εκπαίδευση. Έκ των διαφόρων, τοπικώς και χρονικώς, εκδοχών της δημοτικής καταλληλότερη ήτο η άπλούστερη λαϊκή λόγω της βασικός αγροτικής-υπαιθρίου συνθέ-
σεως της ελληνικής κοινωνίας και του συνακολούθου περιορισμένου μορφωτικού επιπέδου της. Την επιδίωξιν αυτήν ανέλαβε να θεμελιώση ένα αιώνα αργότερα (1976), νομοθετικός και με υπουργικάς αποφάσεις, μια λαϊκιστική κυβέρνησις με επιχείρημα ότι όλη η σοβαρή νεοελληνική λογοτεχνία έχει γραφή στην δημοτική. Επρόκειτο περί ανακριβείας καί συναφούς παραπληροφορήσεως, άλλα με επακόλουθον ένα έξηρθρωμένο δημόσιο λόγο. Το βιβλίον αυτό τεκμηριώνει την πραγματικότητα βάσει δεκαοκτώ μαρτυριών, δηλαδή της γλώσσας ίσου άριθμού διακεκριμένων
Νεοελλήνων λογοτεχνών, η οποία ήτο πάντοτε μία νόμιμος σύνθεσις διαφόρων ειδών, άλλα έξ ίσου σεβαστών γλωσσικών στοιχείων, τα οποία απεδέχετο εκάστοτε η πολιτιστική συνείδησις του ελληνικού λαού.