Ένα λυκόσκυλο, ένα δελφίνι και μια ευχή

Το παραμύθι αυτό γράφτηκε στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης. Από τα παράθυρά μας βλέπαμε τον Θερμαϊκό και τις κορυφές του Ολύμπου, και στην αυλή μας είχαμε ένα αμπέλι που έκανε ίσα με εκατό τσαμπιά σταφύλια τον Αύγουστο.
Με τον Ραμ, το καναδέζικο λυκόσκυλο, περπατούσαμε κάθε μέρα στα πλακόστρωτα καλντερίμια, ξαπλώναμε τις ζεστές μέρες νωχελικά στο γρασίδι του πάρκου πίσω από την Πορτάρα και ακούγαμε τις ρεμπέτικες μελωδίες από το «Καφέ Μακεδονικό». Συνομιλούσαμε με τον δικό μας τρόπο και πλάθαμε μικρά παραμύθια.
Όταν έφυγε για πάντα από κοντά μας, μια λύπη αμείλικτη μπήκε στη ζωή μου, για ένα πολύ μεγάλο διάστημα. Κάποια στιγμή, όμως, το μυαλό έκανε ένα κλικ και ξεκλείδωσε: Όλα τα πλάσματα στη φύση, σκέφτηκα, ερχόμαστε στη ζωή για κάποιο σκοπό, αν μη τι άλλο, να τη βοηθήσουμε να πάει λίγο παραπέρα. Κάθε ψυχή που έζησε με αγάπη δεν χάνεται, έχει ενέργεια μεταδοτική και βοηθάει εμάς που μένουμε πίσω να αντέχουμε, να προχωράμε, να γινόμαστε καλύτεροι. Έτσι, στη μαξιλάρα του Ραμ τώρα κοιμούνται δυο αδέσποτες δεσποινίδες, και αυτός, που έχει κουλουριαστεί μέσα στην καρδιά μας πια, φέρνει στη σκέψη μου τα παραμύθια που φτιάχναμε. Ένα από αυτά η Όλγα Μπαρμάζη το στόλισε με σχέδια και χρώματα, και σιγά σιγά πήρε τον δρόμο του τυπογραφείου.

Ο Θερμαϊκός, λοιπόν, ήταν γεμάτος σάπια φύκια και λογής λογής σκουπίδια και κανένα δελφίνι δεν ερχόταν πλέον στ' ανοιχτά. Όλοι έκλειναν τη μύτη τους από την απαίσια μυρωδιά και έκαναν μπλιάχ! Έτσι ο Ραμ, πήρε τη μεγάλη απόφαση, να προσπαθήσει να τον καθαρίσει και να ξανακάνει τη Θεσσαλονίκη ζωντανή, λαμπερή, ερωτική. Για να μάθουμε, λοιπόν, τι κατάφερε το καναδέζικο λυκόσκυλο, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...