Η μη κοινωνιολογία

[...] Αναγνωστική θεωρία, ερμηνεία του κειμένου ως δράσης, γενεαλογία της γραφής ως εξουσίας, γραμματολογία αναιρετική του φωνοκεντρισμού, ικανότητα του κρίνειν αυτού που δεν μπορεί να κριθεί πλέον διότι έχει υποσκάψει τους κανόνες της κρίσης του, η μη-κοινωνιολογία, αναλυτική μιας κοινωνίας κειμενικής, προϋποθέτει εκτός από κίνητρα εννοιολογικά και την κινητήρια διαίσθηση του μελετητή σαν «θλιμμένη γνώση» ενός ατέλεστου post. Επιβάλλει ακόμη την προσχώρησή του σε μια διευρυμένη σκέψη που κρίνει αισθητικά την πολιτική και την κοινωνία, εντοπίζοντας - με μια έρευνα που αποσκοπεί στο «νόημα» του νοήματος - τη γραμματολογική περισσότερο παρά την αιτιώδη λογική του στις αλληγορίες: τα κείμενα και τα λογοπαίγνια. Τα ατήρητα pacta ενός ανομικού συμβιβασμού που το Κράτος Προνοίας έχει επιτυχώς διαπράξει με την κοινωνία εις βάρος του ιδιωτικού χώρου και της α-σήμαντης μικρο-ιστορίας της ιδιωτικής ζωής. Μόνον σ' αυτήν έχουμε υπάρξει.