Η Βεατρίκη είμαι

Τώρα θα βγει ο φεγγάρι
Χωρίς τελετή
Κανείς δεν το υποδέχεται
Τόσο ευεξήγητη η ανατολή του
Τέτοια η συρρίκωνση στη νύχτα

Τώρα θα βγει το φεγγάρι
σα δίσκος που λειαίνει
του βουνού την αιχμή
Να μην κόβεται
Να μην πονά
όταν μπαινοβγαίνει
κορακοζώητο

Σελ. 51

ΚΡΙΤΙΚΗ



Δωδέκατη ποιητική συλλογή του Γιώργου Βέλτσου, ο οποίος συνεχίζει με έμπνευση το εσωλογοτεχνικό του παιχνίδι, δοκιμάζοντας ποικίλες δυνατότητες έκφρασης και σκηνοθεσίας. Ο Βέλτσος κλείνει διαρκώς το μάτι στον υποψιασμένο αναγνώστη, υπενθυμίζοντάς του πως πίσω από κάθε λεκτικό ή εκφραστικό σχήμα κρύβεται μια διαρκής μάχη με την επινόηση και τη δημιουργία. Τίποτε στην ποίηση δεν προκύπτει ως φυσική ή αυτονόητη κατάσταση. Οσο για τα αισθήματα που πηγάζουν από το εγώ του ποιητικού τεχνίτη, είναι πάντοτε διαμεσολαβημένα. Ο ποιητής κατασκευάζει το εγώ του και το φωτίζει τεχνηέντως από διάφορες πλευρές, είτε για να το συνδέσει με τα κείμενα και τις πηγές του παρελθόντος είτε για να το ρίξει με ξέφρενο τρόπο στη σύγχρονη δημόσια σκηνή, όπου μοιραία θα κληθεί να αναλάβει και να παίξει τον ρόλο του: ρόλο ταγού ή παρία, ηγέτη ή περιθωριακού, συγκινημένου στοχαστή ή ψυχρού απόβλητου.

Ο Βέλτσος δεν πλησιάζει ποτέ ευθέως το αντικείμενό του, που δεν είναι άλλο από την άσκηση και τη λειτουργία της ποιητικής τέχνης. Η στάση του απέναντι στην «τέχνη της ποιήσεως» (για να θυμηθούμε τον καβαφικό λόγο) είναι αμφιθυμική και επαμφοτερίζουσα: από τη μια πλευρά, ειρωνική ή και χλευαστική, από την άλλη, σεβαστική ή και ιερουργική. Η ποιητική παιδιά (με τη σοβαρότερη έννοια του όρου) μπορεί πάντα να ξεκινάει από την αρχή και τίποτε δεν είναι σε θέση να ακυρώσει ή να σταματήσει αυτή την κίνηση. Τα υλικά του, άλλωστε, ο ποιητής δεν τα κρύβει -τουλάχιστον για όσους έχουν τα μάτια να τα βρουν και να τα ανακαλύψουν: αρκεί να μπορούν να γυρίσουν τη φόδρα του στίχου και να έχουν την ικανότητα να διαβάσουν στο εσωτερικό της.

Το ποιητικό παιχνίδι, ωστόσο, του Βέλτσου δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι διαλογισμού και εργαστηρίου, αλλά και μια ειλικρινής παρόρμηση για εξομολόγηση και εξωτερίκευση των πιο μύχιων καταστάσεων της ατομικής ύπαρξης. Και εδώ ασφαλώς ο ποιητής επιτυγχάνει το μεγαλύτερο και το πιο κρίσιμο κέρδος του.



ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 10/02/2006