Το πρωτότυπο έχει χαθεί

Αυτός ο μηχανισμός με το ελατήριο που πετάει έξω από το χάρτινο κουτί το κεφάλι του φασουλή, αυτή η χαζή εκτόξευση, είναι τελικά για γέλια. Τους φασουλήδες, που πετιούνται για να τρομάξουν, τους θέλουν οι μέσα κεφαλές για να κάνουν πλάκα.
Το να μην είχα διόλου κεφάλι θα ήταν ευλογία. Δεν θα σκεφτόμουν, δεν θα τρόμαζα και δεν θα με τρόμαζαν. Θα ζούσα εκείνο το περίεργο είδος άυπνης νάρκωσης που δοκιμάζει σαν ασυνήθιστη νοητική κατάσταση όποιος διασχίζει το πρωί με τα πόδια τα οροπέδια των Ιμαλαϊων. Πώς να μην έχω όμως κεφάλι όταν διασχίζω το πρωί τη Σταδίου; Ή, εν πάση περιπτώσει, πώς να μην έχω το υποκατάστατο του κεφαλιού: μια πλαστική σκουπιδοσακούλα;
Τα σκουπίδια μας δημοσιεύουμε στις εφημερίδες, αυτούς τους ρακοσυλλέκτες υπό μορφήν εκδοτικών οργανισμών. Έτσι αναγνωριζόμαστε, κατά την ανακύκλωση, μεταξύ μας. Πατάμε μόνοι μας τα σάπια. Όμως, καμιά φορά, το να πατήσεις σκατά στη Σταδίου φέρνει γούρι, όσο και στη Σοφοκλέους. Είμαστε τυχεροιί εμείς που αναγνωριζόμαστε κατά την ανακύκλωση μεταξύ μας. Επενδυτές του Τύπου είμαστε. Μας επιβραβεύουν.