Rembrandt

Το 1904 ο Emile Verhaeren έρχεται να μας αποκαλύψει όχι μόνο με το πάθος αλλά και με τη λεπτή παρατήρησή του τον μεγάλο «μοναχικό» και «αδικημένο» της τέχνης: τον μεγαλοφυή, τον «οραματιστή» Rembrandt, «το ζωγράφο των θαυμάτων». Ο συγγραφέας ζωντανεύει τη ζωή και το έργο του με ανοιχτό πνεύμα και προσεγγίζει την ουσία του έργου του, που έγκειται στη δύναμη της φωτοσκίασης, τόσο στα μεγάλα συνθετικά έργα όσο και στα χαρακτικά. Ενώ η ζωή του υπήρξε άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δυστυχία, τον πόνο, την απελπισία, τη φτώχεια, ο ίδιος, οχυρωμένος μέσα στον εγωισμό του, έζησε για την τέχνη του και «η αθωότητα, η αφέλεια, το δώρο της παιδικότητας... τον θωρακίζαν από τους ανθρώπους και τα πράγματα». Ο Rembrandt «ήταν σα μια νεότητα που μέσα της ξαναβαφτιζότανε», μετά από κάθε πανωλεθρία. Οι δικοί του άνθρωποι έγιναν τα μοντέλα του και μετουσιώθηκαν από τον καλλιτέχνη σε μορφές μυθικές, αρχετυπικές. Το έργο του καταργεί το χρόνο και τα περιβάλλοντα, ενώ μέσα στο χειρισμό του φωτός υπογραμμίζεται η τόσο βαθιά ανθρώπινη ψυχολογία του έργου του. Έτσι, το έργο του «κλείνει μέσα του όλη τη γλύκα της ζωής κι όλη την κατάθλιψη του θανάτου».