Επικίνδυνη όχθη ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Γνωρίστηκαν σ' ένα μικρό βιβλιοπωλείο. Ένιωσαν πως γνωρίζονταν από πάντα, πως ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο· η ίδια γαλανή ματιά, το ίδιο λακάκι στο πρόσωπο. Από εκείνη τη στιγμή, η μοίρα σφράγισε την καρδιά τους αξεδιάλυτα, αμείλικτα.
Η αγάπη τους έμελλε να είναι απόλυτη, ολοκληρωτική. Ο έρωτάς τους δεν γνώρισε τέλος, ακόμα και μπροστά στην επικίνδυνη όχθη...

Μια τραγική αλήθεια κι ένας πανάρχαιος μύθος θα αποτελέσει το πρόπλασμα μιας ιστορίας για δύο αχώριστους εραστές και τη μοίρα των τεσσάρων παιδιών τους. Όλα στη ζωή τους θα καούν, αλλά δε θα χαθούν. Γιατί αυτό αποφασίστηκε στον ουρανό.




Η «Επικίνδυνη όχθη» είναι ένα μυθιστόρημα που στηρίζεται στον πανάρχαιο μύθο του Οιδίποδα, προσαρμοσμένο στη σύγχρονη εποχή. Η συγγραφέας Κριστίν Σοφούρ Βεριέν (Βρυξέλλες, 1951), με σπουδές Φιλοσοφίας στη Σορβόννη, αυτοκτόνησε στις 13 Ιουνίου 2000 και ενώ είχε αποτύχει να αποσείσει από πάνω της την κατηγορία της λογοκλοπής που αφορούσε το δεύτερο μυθιστόρημά της Les Equilibristes, το οποίο σημάδεψε τη λογοτεχνική της πορεία. Η ιστορία αρχίζει το 1980, όταν ένας άντρας, ο Γκαμπριέλ, σκοτώνει ρίχνοντάς τον στον Σηκουάνα, έναν αλήτη ονόματι Μπρις Βατάμπλ. Ύστερα, με τη μέθοδο του φλας μπακ, η συγγραφέας μάς μεταφέρει στο Παρίσι του 1968, όπου εν μέσω της νεανικής εξέγερσης ο Γκαμπριέλ συναντάει την όμορφη Μαρία.


Αυτός είναι φοιτητής στη Σορβόννη, από εύπορη οικογένεια, και αυτή μια φτωχή γραμματέας που παρακολουθεί τα μαθήματα χωρίς να είναι φοιτήτρια. Ερωτεύονται αλλήλους, κάνουν τέσσερα παιδιά και ο Γκαμπριέλ (είναι μερικά χρόνια νεότερος από τη Μαρία) γίνεται το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του. Όταν πεθαίνει η μητέρα του, αφήνει ένα γράμμα με το οποίο αποκαλύπτει ότι είναι υιοθετημένος, πράγμα που τον ωθεί στο να αναθέσει σε έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ να ψάξει για τους πραγματικούς γονείς του. Η καινούργια αποκάλυψη είναι συγκλονιστική: η Μαρία είναι η μητέρα του, που τον γέννησε σε ηλικία 13 ετών, ύστερα από βιασμό. Ακολουθώντας κατά γράμμα τη δραματική πορεία του Οιδίποδα, η συγγραφέας βάζει τη Μαρία/Ιοκάστη να αυτοκτονεί, τον Γκαμπριέλ να σκοτώνει τον πατέρα του ­τον αλήτη­ κι ύστερα να αποπειράται να αυτοτυφλωθεί, ενώ τα τέσσερα παιδιά του ζεύγους ­η μια κόρη λέγεται Ισμήνη­, με το βάρος της αιμομειξίας στους ώμους, είτε συνάπτουν ερωτική σχέση μεταξύ τους είτε αυτοκτονούν.


Ο γνωστός μύθος, ανεπτυγμένος στα έσχατα όριά του, δίνει στην Κριστίν Σοφούρ την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο της και να πλάσει τη μελοδραματική ιστορία μιας καταραμένης οικογένειας ­με πολλές υπερβολές, εννοείται­, που παραπέμπει στα γαλλικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού. Κατά κάποιον τρόπο επιχειρεί να αναβιώσει τον πανάρχαιο μύθο χρησιμοποιώντας παλιά και καινούργια υλικά. Οι απόηχοι από τους Αθλίους του Βίκτωρος Ουγκό είναι φανεροί, ενώ ο προσεκτικός αναγνώστης θα ανακαλύψει αρκετά στοιχεία που υπάρχουν και στους Αθλίους των Αθηνών του δικού μας Ιωάννη Κονδυλάκη, ο οποίος είχε προσπαθήσει με τη σειρά του να μεταφέρει τα μυστήρια του Παρισιού στην Αθήνα της εποχής του. Οπωσδήποτε το εγχείρημα έχει ενδιαφέρον, αφού δεν προκαλεί πλήξη και δεν ταράζει τα νεύρα, όπως αρκετά σύγχρονα γαλλικά μυθιστορήματα, από τα οποία απουσιάζει η πλοκή ενώ περισσεύει η φλυαρία.

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ, «ΤΟ ΒΗΜΑ», 13-05-2001