Η εποχή του ταράνδου

Αγόρια και κορίτσια, γέροι, θεατράνθρωποι, γκραφιτάδες,
ηδονοβλεψίες. Άνθρωποι που ξεχνούν και άνθρωποι
που θυμούνται, άνθρωποι που δεν έχουν πού να πάνε και άν-
θρωποι που έχουν πού να πάνε αλλά δεν έχουν τι να κάνουν,
άρρωστοι άνθρωποι, υπεράνθρωποι, άνθρωποι που προσπα-
θούν να φύγουν απ’ την πόλη μα καταφέρνουν μονάχα να
ονειρευτούν την εξοχή. Με ρεαλισμό, οξυδέρκεια και χιού-
μορ, ο Σπύρος Βγενής οργανώνει θραύσματα από παράδοξα
περιστατικά, ημιτελείς διαλόγους και ανολοκλήρωτες ιστορί-
ες, αφηγήσεις σε πρώτο και τρίτο πρόσωπο, αφηγήσεις μέσα
από την παρέα.
Η Εποχή του ταράνδου είναι η τελευταία εποχή της Παλαιολιθικής
Περιόδου. Εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι ζουν λίγο-πολύ όπως
ζουν και σήμερα. Κάποιοι από αυτούς μένουν σε σπηλιές, άλλοι
κυνηγάνε και κάμποσοι κάνουν τέχνη. [...] Προσπάθησα να μιλή-
σω σαν φίλος, με όλους αυτούς τους οποίους πιστεύω πως έχω
γνωρίσει, και έτσι προσπάθησα τελικά να τους γράψω και σαν φί-
λος. Ο,τι αφηγήθηκα το είπα σε πρώτο ή τρίτο πρόσωπο – σαν να
ήμουνα μέσα στην παρέα.
Ξεκίνησα ως ποιητής και πιστεύω συνεχίζω ως τέτοιος. Τα γρα-
πτά που κατάφεραν να πάρουν μορφή διέπονται από μια ακρόαση
του στοιχειώδους, του υλικού και του σχεσιακού. Εχω γράψει για
τη μνήμη, την ενοχή, την επιθυμία, την κατάφαση, για τον οργανι-
κό και τον ανόργανο κόσμο, για πράγματα που υπήρξαν και θέλω
να υπάρξουν, για ό,τι μπορώ να φανταστώ και, προπαντός, ό,τι
μπορώ να παρατηρήσω.
Σπύρος Βγενής, Εφημερίδα των Συντακτών, 16.10.2022