Ο κομπάρσος

... Ο Έιντζ μιλούσε λίγα γαλλικά: - Θα ήθελα να σας ξαναδώ: Έτσι το λέτε; Τέτοια με ρώταγε την προηγούμενη φορά, στο Normadie Bar, εκεί που την εποχή του πολέμου, ο Φρέντυ, αυτή η αδελφή, κλεινόταν για να τηλεφωνήσει μέσα σε μια καμπίνα, που απ' έξω φαινόταν σαν χωριάτικο ντουλάκι, κι έλεγε - Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι, ναι... μ' έναν τόνο υπερβολικά διαπεραστικό, που θύμιζε γερμανούς, κι ένα γέλιο ψεύτικο και πολύ απόμακρο. Είναι πολύ άσχημο αυτό το μπαρ με τα χτυπητά ψευτοδοκάρια από επεξεργασμένο φελλό· ευτυχώς που βούτηξα, τουλάχιστον, κει μέσα το τεύχος της 28ης Αυγούστου του New Yorker, και το Photography του Σεπτεμβρίου, όπου βλέπουμε τη μούρη ενός τύπου, του Ουίγκι, να διασκεδάζει τραβώντας φωτογραφίες της Νέας Υόρκης, απ' όλες τις απόψεις και προπάντων από ψηλά· στη διάρκεια των κυμάτων του καύσωνα, οι άνθρωποι των πυκνοκατοικημένων συνοικιών κοιμόντουσαν πάνω στα πλατύσκαλα των εξόδων κινδύνου, τις περισσότερες φορές πέντε-έξι αγόρια μαζί με κορίτσια δεκάξι-δεκαεπτά χρονών σχεδόν γυμνά· ίσως, μέσα στο βιβλίο του, που λέγεται Naked City, μπορούμε να δούμε ακόμα πιο πολλά, αν και είναι δύσκολο να το βρούμε στη Γαλλία...