Όλα τα πτώματα έχουν ίδιο χρώμα

Έμεινα πολλή ώρα ξαπλωμένος πλάι της, και δεν έκανε καμιά κίνηση για να ξεφύγει. Είχα σηκώσει πολύ ψηλά το φόρεμά της και το χέρι μου χάιδευε μηχανικά τη σκληρή γυμνή κοιλιά της. Κι έπειτα άκουσα τον τύπο κάτω από το κρεβάτι· άρχιζε ν' αναστενάζει και ν' ανασαλεύει. Σηκώθηκα. Καθώς έσιαχνα τα ρούχα μου, κοίταξα αν τα κορδόνια κρατούσαν ακόμα. Μου φαίνονταν εντάξει. Η γυναίκα σηκώθηκε με τη σειρά της.

- Πρέπει να φύγεις τώρα, είπε. Πρέπει να φύγεις.
- Ακουσε, είπα, πού θέλεις να πάω;
- Βρήκες αυτό το μέρος, μουρμούρισε. Θα μπορέσεις να βρεις κι άλλο...
- Με ψάχνουν, είπα. Με ψάχνουν σ' ολόκληρη την πόλη. Δεν μπορώ να κάνω ούτε ένα βήμα έξω δίχως να κινδυνέψω να με αναγνωρίσουν...

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

...Και συνεχίζουν να μιλάνε για όλα, εκτός, φυσικά από το βιβλίο. Κι ο μικρός Βιάν είναι λογοκλόπος, δολοφόνος, πορνογράφος, ανίκανος και ταυτόχρονα, σάτυρος, αχαλίνωτος Πρίαπος, ότι χειρότερο μπορεί κανείς να φανταστεί, και τελείωσαν τα ψέματα, σε τσακώσαμε, γαϊδούρι.

Για την ίδια την ιστορία, για τις διακόσιες τυπωμένες σελίδες δε λένε τίποτα. Αυτό δε συμβαίνει, ειδικά μ' αυτό το βιβλίο. Είναι γενικότερο. Είναι αυτό που λένε κάνω κριτική ενός βιβλίου. Είναι εκπληκτικό.

... Θλιβερά άτομα κριτικοί της συμφοράς, πότε τέλος πάντων θ' ασκήσετε το επάγγελμα σας σαν κριτικοί; Πότε θα πάψετε να ψάχνετε τους εαυτούς σας στα βιβλία που διαβάζετε ενώ ο αναγνώστης ψάχνει το βιβλίο; Πότε θα πάψετε ν΄αναρωτιέστε, προκαταβολικά, αν ο συγγραφέας είναι περουβιανός, σχισματικός, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, ή συγγενής του Αντρέ Μαλρώ; Πότε θα τολμήσετε να μιλήσετε για ένα βιβλίο δίχως να είστε περιστοιχισμένοι από αναφορές πάνω στο συγγραφέα, από που ξεκίνησε και που κατέληξε; Φοβάστε μήπως πείτε κουταμάρες; Αλλά λέτε τόσο πολύ μεγαλύτερες μ' όλες σας τις προφυλάξεις! Πότε θα παραδεχτείτε ότι μπορεί κάποιος να γράφει στους Σύγχρονους καιρούς και να μην είναι υπαρξιστής, να του αρέσει το δούλεμα και να μην το κάνει συνέχεια; Πότε θα παραδεχτείτε την έννοια της ελευθερίας;