Το Άγριο Βιβλίο

Καλοκαίρι, ένας παράξενος θείος, τρεις γάτες και βιβλία, ατέλειωτα βιβλία! Τι άλλο θα μπορούσε να επιθυμήσει κανείς, εκτός ίσως από έναν έρωτα και ένα βιβλίο αλλιώτικο, ιδιαίτερο, μαγικό. Όλα τα έχει αυτή η ιστορία με εξαίρεση το κάπως άνισο και μάλλον κοινότυπο τέλος, που δε με χάλασε αλλά θα το ήθελα το ίδιο δυνατό όσο και το υπόλοιπο βιβλίο.

Ένα βιβλίο ιδιότυπα πρωτότυπο, ζεστό και τρυφερό. Ένα βιβλίο φευγάτο. Ένα βιβλίο αλαφροΐσκιωτο. Μια ακόμη, απροσδόκητη, πτυχή της γραφής του σπουδαίου Βιγιόρο, απέραντα γοητευτική. Πρόσωπα ολοζώντανα, ιδιαίτερα, σφύζουν από ζωή και όρεξη για αναζήτηση. Ο υπέρ-ρεαλιστικός (και ταυτόχρονα ποιητικός, υπερβατικός) άξονας του βιβλίου δίνει στην ιστορία ξεχωριστή μαγεία και στα πρόσωπα μια διάσταση απροσδόκητη: είναι πρόσωπα της διπλανής πόρτας και ταυτόχρονα εντελώς ασυνήθιστα! Η ευφυία του συγγραφέα πάντα παρούσα.
Αδικεί το βιβλίο όποιος το κατατάσσει/στριμώχνει στην κατηγορία της νεανικής λογοτεχνίας (είμαι βέβαιος ότι ένας έφηβος θα το παρατούσε στις πρώτες δέκα σελίδες). Θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο σημαντικής λογοτεχνικής αξίας με πολλούς συμβολισμούς και μεταφορές (όχι δυσνόητους). Απευθύνεται σε έμπειρους αναγνώστες. Αξιοσημείωτο και το λεπτό χιούμορ που το διαπερνάει.
Έχω την αίσθηση ότι το βιβλίο αυτό αποτελεί κάτι σαν φόρο τιμής στον Κορτάσαρ ή ότι θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο στον μεγάλο Αργεντινό.
Η μετάφραση έχει συλλάβει το ύφος του κειμένου, τις ανάσες του και τους παλμούς του. 4 αστεράκια.