Αμάραντα και αλμύρα

Από τον φάρο του Άι Σώστη μέχρι τον φάρο της Παραπόλας και του Ματαπά και από τον φάρο του κάβου Μαλιά μέχρι τον φάρο των Σπετσών, είναι οι φάροι μας, οι ακοίμητοι φρουροί των θαλασσών, οι ερημίτες της πέτρας και της αλμύρας με σκοπό να ενώνουν αιώνια τον άνθρωπο με τη ζωή…
Και δίπλα τους οι ερημίτες της στεριάς, ταγμένοι να υπηρετούν το δικό τους ιερό καθήκον. Ο Βλάσης, ο τελευταίος φαροφύλακας του Κάβο Μαλιά, να ανάβει τον φάρο μια ολόκληρη ζωή με όποιο τίμημα μοναξιάς... Και από την άλλη ο μοναχός Ελπίδιος, ασκητής του κάβου, ν’ ανάβει τα καντήλια του Θεού, έχοντας επιλέξει να γίνει κυματοθραύστης των αγριεμένων ψυχών αλλά και σημείο αναφοράς των ναυτικών…
Και στη συνέχεια, δυο παιδιά, ο Στέφανος και η Γαλήνη που ερωτεύτηκαν ένα μαγικό βράδυ και χάθηκαν μετά, κρατώντας ζωντανή τη μνήμη από τα φιλιά που είχαν γεύση αλμύρα και θαύμα, αφήνοντας ένα αμάραντο λουλούδι εύστοχο ενθύμιο να τους τυραννάει μια ζωή.
Ένα αμάραντο, το λουλούδι που είναι πάντα ανθισμένο, καταφέρνοντας να έχει νικήσει τον χρόνο και να συμβολίζει την αιώνια αγάπη, αυτή που δεν πεθαίνει ποτέ, που δεν ξεφτίζει με τον καιρό, που δεν κομματιάζεται. Αυτή που σε κάνει να ζεις και ν’ αναπνέεις για τον άλλο για πάντα…