Ιουλιανός

Δεκαεπτά χρόνια μετά το θάνατο του εκκεντρικού αυτοκράτορα
Ιουλιανού, δύο πικρόχολη γέροι σύγχρονοί του σκαλίζουν
αδιάντροπα τα ημερολόγια που εκείνος προόριζε για αυτοβιογραφία
του. Το αποτέλεσμα αυτής της φανταστικής επινόησης είναι αυτό
το φανταστικό αριστούργημα - μια ανάπλαση της εποχής που η
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ταλαντεύεται στο ζήτημα του χριστιανισμού
και διοικείται από έναν αυτοκράτορα που υπήρξε μανιώδης
υποστηρικτής της αρχαίας θρησκείας, σεμνότυφος και εγκρατής,
αλλά και ένας λαμπρός και εξαίρετος ηγεμόνας, που θεωρούσε τον Ιησού "δημαγωγό ξυλουργό" και αποκαλούσε τις εκκλησίες "οστεοφυλάκια". Οι δυο επιμελητές των κειμένων του - με τσαχπίνικες παρατηρήσεις, σκωπτικούς μονολόγους, σόκιν αστεία και μπόλικο κουτσομπολιό - υιοθετούν μια θεατρινίστικη στάση απέναντι στα γεγονότα και επιδεικνύουν ένα υγιέστατο ενδιαφέρον για το σεξ, την εξουσία και την πολιτική.
Από μια άποψη, ο "Ιουλιανός" είναι ένα κλασικό μπεστ-σ'ελερ: στρατιώτες ουρλιάζουν χτυπώντας τις ασπίδες τους, πολίτες χώνονται σε κρεβάτια που δεν είναι δικά τους, οι κάτοικοι της Αντιόχειας φωνάζουν, επευφημούν, μηχανορραφούν και οχλοβοούν. Τα προαισθήματα, τα θαύματα και οι οιωνοί αφθονούν. Εδώ όμως βρίσκει κανείς και μια συναρπαστική και ακριβέστατη μιας εποχής που υπήρξε αποφασιστική για την εξέλιξη του πολιτισμού μας, και μια πρόσκληση να εξετάσει την ανησυχητική ιδέα, ότι πίσω από κάθε καταγραμμένο ιστορικό γεγονός κρύβεται ένας συγγραφέας -και μια φαντασία.