Ο μικρός πρίγκιπας και το ρόδον του

Αρχεία: Χοσέ Ματρίνεθ Φρουκτουόζο



Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη παραμύθι. Και μάλιστα του ίδου συγγραφέα, του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ. Γιατί η ερωτική ιστορία του ρομαντικού πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας και της μικροσκοπικής αλλά φλογερής συζύγου του, της ζωγράφου και συγγραφέως Κονσουέλο Σουνσίν Σανδοβάλ, είναι μια παραμυθένια ιστορία αγάπης. Είχε όνειρα αλλά και δάκρυα. Είχε χωρισμούς, συγκρούσεις... Είχε λυρικούς όρκους αγάπης και ατέλειωτες επιστολές...
Όλγα Σελλά

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Είναι Σεπτέμβριος του 1930 και ένα αεροπλάνο της γραμμής πετάει πάνω από το Μπουένος Αϊρες. Στο εσωτερικό του ένας άντρας εκμυστηρεύεται στη γυναίκα που κάθεται δίπλα του και την οποία έχει γνωρίσει πριν από λίγες μόλις ώρες: «Αγαπώ τα χέρια σας και θέλω να τα έχω μόνο δικά μου...». Εκείνος, ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, είναι ποιητής και αεροπόρος ­ πετά τότε, για λογαριασμό της Aeroposta Argentina, της οποίας είναι διευθυντής ­ και στη συνέχεια θα γίνει διάσημος με το βιβλίο Γη των ανθρώπων και τον ανεπανάληπτο Μικρό Πρίγκιπα που συντρόφεψε τα όνειρα εκατομμυρίων παιδιών στον πλανήτη. Λιγομίλητος και παράτολμος, ο 30χρονος αυτός τυχοδιώκτης με το άγαρμπο σώμα, την παροιμιώδη ιλαρότητα, τις ταχυδακτυλουργίες του με τα τραπουλόχαρτα, τα καλαμπούρια και τις εφήμερες ερωτικές του περιπέτειες παραμένει ένα θλιμμένο παιδί που κουβαλά στα μύχια της ψυχής του μια κρυφή πληγή: ένα αίσθημα εξορίας που δεν τον αφήνει να ριζώσει πουθενά, σε κανέναν τόπο, σε καμία σχέση. Εκείνη, η γεννημένη στο Σαλβαδόρ Κονσουέλο Σουνσίν Σανδοβάλ, δύο φορές χήρα στα 27 της χρόνια, είναι μια γυναίκα γοητευτική, ηφαιστειώδης και αισθησιακή. Ο μαγνητισμός της είναι αναμφισβήτητος. Ευφραδής και παρορμητική, της αρέσει να ζωγραφίζει, τις νυχτερινές ιδίως ώρες. Οι δυο τους θα ριχτούν σε έναν παράφορο δεσμό που θα διακοπεί τις παραμονές του Β/ Παγκοσμίου Πολέμου για να ξαναρχίσει το 1942 στη Νέα Υόρκη και που θα τελειώσει τραγικά δύο χρόνια αργότερα, όταν ο γάλλος αεροπόρος χάνεται στη Μεσόγειο σε μια επικίνδυνη αποστολή αναγνώρισης. Σε ανύποπτο χρόνο της είχε γράψει: «Κονσουέλο, σ' ευχαριστώ που είσαι γυναίκα μου. Αν τραυματιστώ, θα έχω κάποιον να με φροντίσει· αν σκοτωθώ, θα έχω κάποιον να με περιμένει για πάντα· αν επιστρέψω, θα έχω σε ποιον να επιστρέψω».



«Πετούμενο ψαράκι μου...»



Λίγες γυναίκες αγάπησαν τόσο απόλυτα το αντικείμενο του πόθου τους. «Ηθελα να κατοικώ στην καρδιά του άντρα μου» γράφει η Κονσουέλο. «Ηταν το αστέρι μου, ήταν η μοίρα μου, η πίστη μου, ο προορισμός μου». Και σε ένα γράμμα της στον Αντουάν, λίγο καιρό προτού εκείνος χαθεί, του γράφει: «Τόννιο, πετούμενο ψαράκι μου, μοναδική μου πεταλούδα, αγάπη μου, μαγικό κουτί μου! Θυμάμαι το χαμόγελό σου και νομίζω πως, αν έγινα γυναίκα σου για όλη μου τη ζωή, είναι γιατί με μάγεψε το γέλιο σου. Εχω έναν μήνα να λάβω γράμμα σου. Να ξέρεις καλά ότι θα περάσω τη ζωή μου περιμένοντάς σε, ακόμα κι όταν δεν θα μου έχει μείνει πια μνήμη». Η αρχή του τέλους για τον ίδιο και τη σχέση τους αρχίζει να γράφεται το καλοκαίρι του 1943, όταν ο Σαιντ Εξυπερύ παίρνει επιτέλους την άδεια να φύγει από τη Νέα Υόρκη για να συναντήσει τους συντρόφους του, τους αεροπόρους της ομάδας 2/33. «Δεν επιδιώκω να σκοτωθώ» της λέει. «Αν όμως χρειαστεί, δέχομαι ευχαρίστως να αποκοιμηθώ». Εκείνη δεν φέρνει αντίρρηση, το νιώθει μέσα της πως ο Τόννιο της «είναι πλασμένος για να πεθάνει». Ο αποχαιρετισμός τους είναι σπαρακτικός.

Λίγες ώρες αργότερα η Κονσουέλο παρακολουθεί από το παράθυρο του διαμερίσματός τους τα πολεμικά, φωταγωγημένα σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα, να ανεβοκατεβαίνουν τον ποταμό Χάντσον. Ενα από αυτά συνοδεύει το υποβρύχιο που φέρνει τον αγαπημένο της στην Τυνησία. Στις 25 Ιουνίου 1943 ο Σαιντ Εξυπερύ παίρνει τον βαθμό του επισμηναγού και αρχίζει αποστολές αναγνώρισης και φωτογράφισης των εχθρικών θέσεων. Αρχές του 1944 θα πετάξει στο Αλγκέρο της Σαρδηνίας, όπου από 'δώ και μπρος θα είναι η βάση του. Της γράφει: «Κονσουέλο, αγάπη μου, μικρή Κονσουέλο... Μικρούλα μου, πόσο σας αγαπώ» και ένας βαθύς, πανάρχαιος λυγμός μέσα του τον κάνει να προαισθανθεί το τέλος. Την 31η Ιουλίου 1944 παίρνει το πρωινό του με τον υποσμηναγό Μπριό και στη συνέχεια ανταλλάσσει λίγα λόγια με τον Γκαβουάλ. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του νεαρού αξιωματικού, είναι σε καλή διάθεση και ευχαριστημένος που φεύγει. Το σώμα του όμως πονάει φριχτά. Ο ήλιος έχει βγει λαμπερός πάνω από τη Μεσόγειο και ο Σαιντ Εξυπερύ απογειώνεται στις 8.45. Στις 10.30 ο ασύρματος του Αλγκέρο χάνει την επαφή μαζί του. Στις 13.00 δεν έχει ακόμη επιστρέψει. Στις 14.30 δηλώνεται ως «αγνοούμενος».



«Το σπίτι μου μίκρυνε...»



Τώρα τα δάκρυα της Κονσουέλο έχουν στερέψει. Δεν της μένουν παρά οι λέξεις, που σαν ένα απελπισμένο μοιρολόι απευθύνονται μόνο σε εκείνον: «Γιατί, Τόννιο, Τόννιό μου, άντρα μου, πόνε μου, ουρανέ μου, κόλασή μου, έφυγες για πάντα; Κανένα νέο σου, και ο χρόνος κοντεύει να τελειώσει. Πρέπει να το δεχθώ, κι αν το δέχομαι το κάνω για να σε αγαπάω ακόμα πιο πολύ. Πόσο θα σε αγαπούσα αν γύριζες!». Και κάπου αλλού θα γράψει, δίνοντας με σπαρακτικό τρόπο το στίγμα της ζωής της και αποκαλύπτοντας συγχρόνως με συγκλονιστική ειλικρίνεια το μεγαλείο της γυναικείας ψυχής: «Δεν έχω κανέναν ν' αγαπάω, να περιμένω, να σφίξω στην αγκαλιά μου. Το σπίτι μου μίκρυνε, μόνο το παράθυρό μου μένει ανοιχτό για να μπαίνει ο ουρανός όπου εκείνος έφυγε πετώντας για να μην ξαναγυρίσει».



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

Το ΒΗΜΑ, 27/01/2008