Θέλω να γίνω Νατσιόν

Η Συμβολή της Ζακύνθου στην Επανάσταση του ’21 υπήρξε πρωταρχική, τόσο που χωρίς αυτή είναι αμφίβολο αν θα είχε δικαιωθεί ο Αγώνας. Μια απλή προσέγγιση, όπως αυτή που επιχειρείται σε αυτό το βιβλίο, ιστορικών γεγονότων, των απομνημονευμάτων των Αγωνιστών και των επισήμων ιστορικών πηγών, είναι ικανή να το δείξει.

Όμως αποσιωπάται επειδή πρέπει να πέσει σκιά:

Στην αρπαχτική συμπεριφορά κατά την Επανάσταση στα Δάνεια της Αγγλίας και στις περιουσίες των Τούρκων από τους Πρόκριτους της περιόδου της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι επικράτησαν και μετά την Απελευθέρωση και απετέλεσαν τα πολιτικά τζάκια και τον αφρό της κοινωνίας.
Στους δύο Εμφύλιους Πολέμους για τη νομή της εξουσίας και του χρήματος.
Στην αμέριστη συμπαράσταση της Ζακύνθου, σε εφόδια, πολεμιστές, νουθεσίες, φιλοξενίες και διαμεσολαβήσεις στις αυλές των ισχυρών της Ευρώπης.
Στη συμβολή της Διεθνούς Μασονίας, πολύ διαφορετικής από ό,τι σήμερα, και του Διονυσίου Ρώμα, κυρίως στον ρόλο του άτυπου Υπουργείου Εξωτερικών των επαναστατημένων.
Στο γεγονός ότι η Ζάκυνθος και τα Επτάνησα δεν συμμερίζονταν την εθνικιστική Μεγάλη Ιδέα, η οποία κατέληξε στην Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά πρέσβευαν τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανάπτυξη στο νέο Κράτος.
Σαν να μην έφταναν αυτά, τα Επτάνησα και ο πολιτισμός τους αντιμετωπίστηκαν από το μετεπαναστατικό ελληνικό κράτος ως ξένο σώμα, φράγκικο και ως τέτοιο απομονώθηκαν και αφέθηκαν στον πολιτιστικό μαρασμό. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως κατέστρεφαν ένα τμήμα του ελληνισμού, του ελληνικού έθνους με διαφορετική ιστορική εξέλιξη. Δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν από την υπεροχή του πολιτισμού του Ιονίου.

Παρατίθεται ονομαστικός κατάλογος με βιογραφικά των ζακυνθινών αγωνιστών του 1821

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

« Ευθύς λοιπόν οι εν Ζακύνθω φιλικοί εφόρεσαν οι μεν εντόπιοι λευκά καπέλα οι δε Ζακυνθιομωραίται τής πλατείας ρούγας έκβαλαν τα μαύρα καππέλλα, και εφόρεσαν κόκκινα φέσια. Εχοντες δέ εις τούς κόλπους των μπενισίων των την σφραγίδα τής εταιρίας ζωγραφισμένην εις χαρτίον εδείκνυον προς αλλήλους συναντώμενοι και έδιδον εις τό στόμα το φίλημα τής Αναστάσεως. Εβεβαίουν δε άπαντες ότι θα ελευθερωθεί το γένος των Ρωμαίων και θα απολαύσωσι τον θρόνον των Αυτοκρατόρων της Κωνσταντινουπόλεως. Ο κοινός λαός ενεθουσιάσθη. Οι άρχοντες και οι ευκατάσταστοι συνεισέφεραν χρήματα. Οι πλατειαρουγιώται και οι λοιποί εταιρισταί έκαμνον τραπέζια, τα οποία ετελείωναν με πλουσίας συνεισφοράς. Οι ιερείς εδοξολόγουν και εδέοντο τού Υψίστου υπέρ ευωδόσεως του κινήματος. Πάραυτα δε η προσοχή των εταίρων ετέθη εις την αποστολήν εφοδίων και ανθρώπων. Ηλίας ο Πομόνης, ο Τσιόλης, ο πατήρ του Βαπτιστού Πέτα Γεώργιος, Ο Αλέξης Λουκόπουλος, συσχετιζόμενοι με τους χωρικούς, και εισηγούμενοι υπό της εφορίας, παρώτρυνον χωρικούς και πολίτας τής Ζακύνθου να εξέλθωσιν εις τον αγώνα. Ανά εκατοντάδας ούτοι ανεχώρουν εκ των παραλίων της νήσου, επιβιβαζόμενοι εις πλοιάρια έτοιμα άνευ αστυνομικής αδείας. Τά αυτά ήρχισαν να πράττωσι και οι Κεφαλλήνες. Και κατ΄ αρχάς μεν η αστυνομία Ζακύνθου εξέλαβε το ελληνικόν κίνημα ως κλεπτικόν και ηδιαφόρει. Άμα δε επληροφορήθη ότι πανταχού τής Πελοποννήσου εξήφθη ο πόλεμος κατά της Τουρκίας, και ότι οι νησιώται υπέθαλπον το κίνημά, ευθύς ήρχισε να εμποδίζη τους μεταβαίνοντας νησιώτας, θέσασα φύλακας και περιπλωτήρας εις Ζακυνθον και Κεφαλληνίαν.»

[Παναγιώτου Χιώτου: Ιστορία του Ιονίου Κράτους από συστάσεως αυτού μέχρι Ενώσεως (Έτη 1815 – 1864), 1874]



«Περί των Ζακυνθίων, των οποίων τα ονόματα ημπόρεσα να ενθυμηθώ διότι οι περισσότεροι εξ αυτών ήλθον από την Ζάκυνθον κατ’ ευθείαν προς τον Θ. Κολοκοτρώνην εις τα Τρίκορφα κατά την πολιορκίαν της Τριπολιτσάς, άλλοι πρώτα και άλλοι ύστερα, περί τούτων ήδη θα ομιλήσω.

Όλοι όσοι ήλθον υπηρέτησαν κοντά εις τον Κολοκοτρώνην, εις τα παιδιά του και εις τον Αποστόλην Κολοκοτρώνην. Ανώτεροι δε τούτων ήσαν οι Ιωάννης Πέτας και Δημήτριος Γουζέλης.

Όλοι ούτοι οι ανωτέρω μνημονευθέντες Ζακύνθιοι παρηκολούθουν ότε τον Θ. Κολοκοτρώνην, και τους συγγενείς του. Ευρέθησαν δε εις τας μάχας τας εντός της Πελοποννήσου γενομένας, περί των οποίων ο λόγος εις τα απομνημονεύματα μου. Όλοι αυτοί εχάθησαν εις τους πολέμους, και πολλά ολίγοι εξ αυτών έζησαν να ίδουν την ελευθερίαν, και να υποφέρουν την πικρίαν της με την πείναν και με τους αναστεναγμούς βλέποντες φανερά την αδικίαν».

ΦΩΤΑΚΟΣ (ΦΩΤΙΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ), Υπασπιστής του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 1821», 1888