Οι τελευταίες ρίζες

"Ο πόλεμος γκρεμίζει τη ζωή, η ειρήνη είναι σαν βάλσαμο που την αγάπη χτίζει..."

Αυτή τη φράση διάλεξε η Αλεξάνδρα Βλάσση-Θεοδωρικάκου, η γνωστή στους περισσότερους ως Αλέκα, για να ξεκινήσει το παρόν βιβλίο. Και είναι μια φράση που κρύβει μέσα της όλη την ουσία της ζωής της. Για πολλά χρόνια πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει για το δίκιο του λαού που, ανήμπορος μπροστά στις βουλές των μεγάλων δυνάμεων, δίνει τη δική του καθημερινή μάχη για την επιβίωση.

Μέσα από συνταρακτικά γεγονότα της προσωπικής της ιστορίας, γεγονότα που δύσκολα μπορεί να τα συλλάβει ανθρώπου νους, η συγγραφέας μεταφέρει με έξοχο τρόπο την εποχή πριν την Κατοχή, αλλά και μετά, στα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου. Με λόγο απλό, όμως βαθιά συναισθηματικό, περιγράφει την καθημερινή ζωή των κατοίκων του χωριού Μενδενίτσα της Λοκρίδας πριν τον πόλεμο του '40, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής και μετά, όταν τα βουνά κατέλαβαν οι αντάρτες και έστρεψε ο αδελφός το όπλο εναντίον του αδελφού. Τότε ήταν που έχασε τους γονείς και την αδελφή της κι έμειναν μόνα τους στον κόσμο τα δυο μικρότερα αδέλφια, οι τελευταίες ρίζες, που αγωνίστηκαν να βρουν εύφορο έδαφος για να απλωθούν και να φτιάξουν τις δικές τους οικογένειες. Εξορίες, φυλακές, διωγμοί, μα πάνω από όλα αυτά η πίστη στο δίκιο του αγώνα και η ελπίδα για ένα καλύτερο, ειρηνικό αύριο.