Η θλίψη του σώματος

Κάθεται σπίτι όταν οι άλλοι λείπουν. Κλείνει τα παράθυρα.
Ανάβει κερί. Ανάβει τσιγάρο. Δέχεται όσους στερήθηκε.

Κακός χαρακτήρας· απότομη, μονομανής, είρων. Έτοιμη
κάθε στιγμή ν' αγαπήσει.

Από το βιβλίο σελ. 18

Ο τόπος της παιδικής ηλικίας και των αναμνήσεων που ξυπνούν στο σήμερα των ανακεφαλαιώσεων, οι οποίες ρημάζουν τον κήπο των στιλπνών καρπών. Με έναν τρανταγμό από το βάρος του σκώληκος που τρώει το κουκούτσι και τη φλούδα, ο καρπός κυλάει στα πόδια του απογοητευμένου ανθρώπου που βλέπει την καρποφορία σαν σπορά θανάτου. Το πρώτο ποιητικό βιβλίο είναι ένα ανάγνωσμα που περνάει μέσα από την ενοχή και τον πόνο, στο σταυρό της Μεγαλοβδομάδας ομνύει, γιατί εκεί μπορεί να ελπίζει ότι η λύτρωση θα έχει όνομα και δεν είναι ακατονόμαστη, θύμα μιας πόλης δοσμένης στην ανωνυμία του πλήθους που στριμώχνεται χωρίς να κοιτάει τον διπλανό του. Ο προφητικός τόνος της δεν είναι κατευναστικός, δύστηνος ακούγεται: «Ηλικιωμένες ζωές / Δίχως έλεος / Ανάπηρους άνδρες που δεν γνώρισαν / φιλί. / Αγόρια με τα άσπρα μαλλιά της θλίψης / Αγγέλους σκιάζομαι / Αχ μητέρα / Κανείς δεν σώθηκε». Ισως σε μια οικογενειακή συγκέντρωση μια Κυριακή: «Μη μου γελάσεις / θα σωθώ / Σημασία έχει να είναι Κυριακή».



ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 12/03/2004