Με λένε θάνατο

Γραφή εύθραυστη, βυθισμένη στις μνήμες των παιδικών χρόνων αλλά και των ενήλικων εποχών, λόγια νοτισμένα με συναίσθημα και σκέψη συνθέτουν ένα ιδιόμορφο ποιητικό σύμπαν στο οποίο τα όνειρα εμπλέκονται με τις σκληρές αλήθειες δημιουργώντας μια υπέρ-ρεαλιστική ατμόσφαιρα. Η Ιωάννα η Μοναχική, του πρώτου βιβλίου, επανέρχεται με τις σκέψεις της, οι Ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας ακούγονται μέσω προσωπικών προσευχών, ο Παράδεισος εμφανίζει νέες διαστάσεις ("Ένας μεγάλος κήπος που παίξαμε και χάσαμε νωρίς νωρίς οπότε γιατί τόση αγωνία για την Αγάπη";) και ο Θάνατος αποκτά σώμα.

Ένα βιβλίο που επαναφέρει στην ποίηση τη χαμένη της ευαισθησία, την τόλμη στην αποκάλυψη του εαυτού της, την έκθεση:

"Τις λέξεις μου τις έχω πληρώσει πανάκριβα: χρόνια πορφυρά από το αίμα και συναντήσεις λευκές από τον απέραντο φόβο μιας βαθύτερης γνωριμίας. Μου πρότειναν δουλειά: σ’ ένα ακίνητο ποτάμι, να μετρώ τα πρόσωπα που καθρεφτίζονται ολημερίς σαν σε φιλμ το οποίο δεν θα εμφανιστεί ποτέ.

Αρνήθηκα.

Έχω δουλειά -είπα.

Εκτίθεμαι."

("Ο Παράδεισος")