Μια φορά κι ένα καιρό ένας διπλωμάτης ΙΙ

Η επιστροφή μου από τον Άγιο Φραγκίσκο στην Αθήνα έγινε με τους ίδιους σχεδόν σταθμούς περίπου, δηλαδή Νέα Υόρκη - Αζόρες - Καζαμπλάνκα - Αλγέριο - Νεάπολις - Μάλτα - Αθήνα. Επτά απογειώσεις και έξι προσγειώσεις για ένα ταξίδι που σήμερα έχει μια απογείωση και μία προσγείωση. Καθώς μου εξήγησαν διάφοροι πιλότοι, η απογείωση είναι εύκολη αλλά πολύ πιο επικίνδυνη από την προσγείωση που είναι περίπλοκη και δύσκολη αλλά λιγότερο επικίνδυνη. Αν στην απογείωση σβήσει ένας από τους κινητήρες, είσαι χαμένος άνθρωπος. Γι' αυτό, την εποχή εκείνη των επτά σταθμών, ένα μέλος του πληρώματος, υποθέτω ο μηχανικός, ερχόταν και καθόταν με τους επιβάτες σε μια θέση από όπου μπορούσε να παρακολουθεί τους τέσσερις ελικοφόρους κινητήρες του αεροπλάνου ώστε να επισημάνει, εγκαίρως, οποιαδήποτε ανωμαλία.
Ο πόλεμος με τη Γερμανία είχε τελειώσει και η γηραιά ήπειρος Ευρώπη με το πρόσωπο παραμορφωμένο απ' τη θεομηνία του αλληλοσπαραγμού βρισκόταν σε σημείο τέτοιας εξάντλησης ώστε να νομίζει κανείς ότι θα χρειάζονταν δυο γενεές για να συνέλθει.[...]