Μέση Ανατολή

Η ιδεολογική βάση είχε τεθεί και οι Εβραίοι, έχοντας ήδη ξεκινήσει να μετακινούνται προς την Παλαιστίνη σε μικρούς αριθμούς από το 1882, άρχισαν να μεταναστεύουν ολοένα μαζικότερα, όσο οι διεθνείς συνθήκες γίνονταν ευνοϊκότερες και οι δικές τους δυνατότητες αυξάνονταν.
Η Παλαιστίνη του 19ου αιώνα κατοικήθηκε από Μουσουλμάνους, Χριστιανούς και Εβραίους. Στην Ρωσική Αυτοκρατορία, τα κύματα των πογκρόμ του 1881-1884, καθώς και οι αντισημιτικοί νόμοι του Μαΐου του 1882 που εισήγαγε ο τσάρος Αλέξανδρος Γ΄ της Ρωσίας, επηρέασαν βαθιά τις εβραϊκές κοινότητες. Περισσότεροι από 2 εκ. Εβραίοι εγκατέλειψαν την Ρωσία μεταξύ 1880 και 1920. Η συντριπτική πλειοψηφία τους μετανάστευσε στις ΗΠΑ, αλλά μερικοί αποφάσισαν να σχηματίσουν μια Αλίγια (aliyah) στην υπό οθωμανική κυριαρχία Παλαιστίνη.
Το πρώτο εβραϊκό κύμα μετανάστευσης, η πρώτη «Αλίγια», ξεκίνησε το 1882 και ολοκληρώθηκε το 1904. Με την δεύτερη Αλίγια (1904-1914), περί τους 30.000-40.000 Εβραίοι εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη. Οι έποικοι της πρώτης Αλίγια βασίζονταν σχεδόν αποκλειστικά στο «ιστορικό δικαίωμα» για την επιστροφή τους. Οι έποικοι της δεύτερης Αλίγια ήταν πλέον φορείς της σιωνιστικής ιδεολογίας. Η αγορά και η κατοχή γης δεν συνεχιζόταν απλά για βιοποριστικούς λόγους, αλλά αποσκοπούσε επίσης στην δημιουργία των θεμελίων του ισραηλινού κράτους.
Μετά το τέλος του Α΄ ΠΠ, τον Απρίλιο του 1920, το Ανώτατο Συμμαχικό Συμβούλιο στο Σαν Ρέμο αποφάσισε τον διαμοιρασμό περιοχών της Μέσης Ανατολής με καθεστώς «Εντολής» μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας. Η πρώτη έλαβε την Εντολή για την Παλαιστίνη, την Υπεριορδανία και το Ιράκ, ενώ η δεύτερη για την Συρία και τον Λίβανο.
Ήδη στις 2 Νοεμβρίου 1917, με την Διακήρυξη Μπάλφουρ η Βρετανία είχε ταχθεί υπέρ τη ίδρυσης εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη και στις 14 Μαΐου 1948, με βάση την απόφαση 181 του ΟΗΕ, ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν ανακήρυξε την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.