Τα παιδιά των φαναριών

"... Μέναμε στο τσαντήρι... Είχε πολύ κρύο. Σκεπαζόμουν με ό,τι βρίσκαμε. Πολύ δύσκολα. Ήμασταν ξυπόλυτοι. Μέσα στη λάσπη. Στη βρωμιά. Πεινούσαμε. Η μάνα μου ζητιάνευε πάρα πολύ... Μετά ήρθαμε εδώ στην Αθήνα... Λέγανε πως στην Αθήνα η ζωή είναι ευκολότερη... Ήρθαμε και αρχίσαμε να πουλάμε λουλούδια... Ούτε να το θυμάμαι δε θέλω..."

- Θα πάρετε ένα λουλούδι;
- Ναι. Βάλε ένα τσιφτετέλι στο κορίτσι! Σε βάζουν πάνω στο τραπέζι, χορεύεις εσύ. Και τι ωραία τσιγγάνα που είναι, και τι θα της κάνω εγώ... Σου βάζουνε λεφτά σε διάφορα μέρη του σώματος... στο στήθος... στο κυλοτάκι... Θα σου χαϊδέψουνε ό,τι δούνε... Δηλαδή, αυτά που θα πάρεις θα τα πληρώσεις με το σώμα σου...
Τα παιδικά μου χρόνια δε θέλω ούτε να τα θυμάμαι. Δεν έχω καταλάβει κάτι καλό, δε θέλω να κοιτάζω πίσω, με πιάνει φρίκη..."

"Κι όταν εμείς τα παιδιά πουλάμε λουλούδια, ή οτιδήποτε, δεν το κάνουμε για μας.
Άλλοι τα παίρνουν: Οι γονείς για ψωμί, για φαγητό, για ενοίκιο...
Εμένα αυτό δε μου αρέσει... Εγώ δούλεψα.
Εμένα βρίσανε! Εμένα αυτώσανε..."