Η αντράκλα

Μια γυναίκα ταλαιπωρημένη απ’ τη Μοίρα προσπαθεί με ένα δικό της τέχνασμα να βρει το μερίδιο της μέσα στη ζωή· το μερίδιο της ευτυχίας που στερήθηκε και στερείται, ενώ οι άλλοι γύρω της δείχνουν να το έχουν ήδη αποκτήσει…

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσα. Από μικρό παιδί θυμάμαι ότι πάντα κάτι μου έλειπε. Πάντα αναζητούσα να βρω καινούριους δρόμους και ενδιαφέροντα στη ζωή μου. Ένα μολύβι ή ένα στιλό ήταν πάντα στη παλάμη μου, άλλοτε για να γράφω και άλλοτε για να ζωγραφίζω. Με αυτόν τον τρόπο ταξίδευα και με γνώριζα, όλο και πιο πολύ. Ο έρωτας, κατόπιν ο γάμος και τα παιδιά μου, απέσπασαν αρκετό διάστημα από τις δικές μου ανησυχίες κι επικεντρώθηκα στην ανατροφή των παιδιών μου. Το γράψιμο μπήκε σε αναμονή και τα πινέλα πήραν δράση, όσο τα μικρά μου μεγάλωναν. Δημιούργησα δεκάδες εικόνες αποτυπώνοντας τες σε καμβά· έλαβα αλλά και συνεχίζω να λαμβάνω μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις εικαστικών. Όταν πια μεγάλωσαν τα μικρά μου και είχα μεγαλύτερη ελευθερία χρόνου σπούδασα υποκριτική στη δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, όπου και γνώρισα έναν άλλο μαγικό κόσμο. Έναν κόσμο που δεν πρόλαβα να χαρώ, γιατί με πρόλαβε η πανδημία, που σφράγισε τα θέατρά μας. Η ανάγκη μου να εκφραστώ στο σανίδι, την περίοδο του εγκλεισμού, με ώθησε να γράψω και πάλι. Και αυτή τη φορά έγραψα φέρνοντας το σανίδι του θεάτρου στο σπίτι μου, στον υπολογιστή μου, στον ήχο των πλήκτρων που αβίαστα δέχονται την πίεση των δαχτύλων μου, καθώς αποτυπώνω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου για το πώς θέλω να μεγαλώσουν τα καινούρια μου παιδιά.

Τα θεατρικά μου παιδιά!