Η πεισματάρα Ρουμπίνη και άλλες ιστορίες

Αυτά τα παραμύθια είναι τόσο παλιά, ώστε ο απόηχός τους χάνεται κάπου στο χρόνο. Σ’ εμένα πέρασαν απ’ τη γιαγιά μου, και σ’ αυτήν από τη δική της γιαγιά, και σε κείνην πάλι από τη δική της, και κάπως έτσι, από γενιά σε γενιά, εξακολουθούν να υπάρχουν ως μια πνοή συνέχειας.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Εξι παραμύθια περιέχονται σ' αυτό το μικρό και όμορφο βιβλίο της Στέλλας Βογιατζόγλου. Παραμύθια λαϊκά. Αλλα χαμένα κάποτε, άλλα αναστημένα, άλλα να συγγενεύουν με γνωστότερες, πιο ταξιδεμένες ιστορίες, άλλα να ξαναθυμίζουν παιδικά ακούσματα λαχτάρας, φόβου, ευδαιμονίας, κι άλλα θαυμαστά, μεταμορφωμένα από τον άνθρωπο και τον χρόνο. Αναλόγως των προσδοκιών του καθενός βεβαίως.

Τώρα αυτά μας παραδίδονται με τη ζωντανή, ωραία γλώσσα της Στέλλας Βογιατζόγλου, με τις εικόνες της τις παραστατικές, και με την αμυδρότατη μεν, αλλά υπαρκτή συγκίνηση ότι ξαναγυρνά σε κήπους μυστικούς, όπου η γιαγιά των παιδικών της χρόνων έθαλλε, το πιο εκτυφλωτικό απ' όλα τα λουλούδια.. Και το πιο ανθεκτικό. Από τα παραμύθια που της κληροδοτήθηκαν από πολύ μακριά εμείς αγαπήσαμε ξεχωριστά τη «Μυρωδίτσα». Ευαίσθητο, πανάρχαιο, συναντάται σε όλους σχεδόν τους λαούς, αν και όχι με την ίδια μορφή, και αφορά τον δυνατό και αδάμαστο πόθο του γονέα για τεκνοποιία. Η επιθυμία αυτή συχνά γίνεται επιταγή και τότε η προσδοκία της απόκτησης ενός παιδιού στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες των ζευγαριών, όπως συμβαίνει όχι μόνο στα παραμύθια...

Το ζευγάρι των ηλικιωμένων στη «Μυρωδίτσα» ζούσε με τον καημό ενός παιδιού. Ολα τ' άλλα τούς είχαν χαριστεί. Ηρεμία, καλή ζωή, αγάπη. Τι άλλο ήθελαν; Μα, ένα παιδάκι. Εστω και τόσο αργά. Ηξεραν εκείνοι, θα το λάτρευαν. Εως ότου ένας ταξιδιώτης που ζήτησε νερό και ψωμί στην αυλή τους, μάντεψε τη λαχτάρα της κυρούλας για παιδί και «...θα σε βοηθήσω ν' αποχτήσεις ένα παιδί, αλλά όταν γίνει δώδεκα χρονώ, θα το πάρω και πάλι πίσω» και η γυναίκα συμφώνησε -τόσο σπαρταρούσε η καρδιά της. Και έτσι γεννήθηκε η Μυρωδίτσα, κοριτσάκι προικισμένο και γλυκό. Πλέον ο σκοπός και η παρηγοριά του γέρικου ζεύγους. Κι έπαιρνε και μεγάλωνε σαν το λουλούδι η Μυρωδίτσα, σκορπίζοντας γέλια και χαρές σε όλους, και δεν άργησε να φτάσει στην ηλικία των δώδεκα, μια και οι ευτυχισμένες μέρες κυλούν σαν το νερό στο ρυάκι, γοργά και ανεπίστροφα. Και κανείς δεν περίμενε ότι ο ταξιδιώτης, που μια φορά κι έναν καιρό τούς είχε βοηθήσει στην απόκτηση της Μυρωδίτσας τους, θα εμφανιζόταν απαιτώντας την. Περιπέτειες. Οπως σε όλα τα παραμύθια. Και χωρισμοί αβάσταχτοι -όπως σε όλη τη ζωή. Τέλος, το χαμόγελο της τύχης. Η ξαστεριά.

Παραμύθι, όπως είπαμε, γνωστό, παμπάλαιο, διαφέρει από τόπο σε τόπο. Από χώρα σε χώρα. Εδώ μας άρεσε ιδιαίτερα η γλύκα της κοπελίτσας, μας ενθουσίασε και η σκηνή κατά την οποία η Μυρωδίτσα, καβάλα στο καλό ελάφι-σωτήρα της, μπαίνει στην αυλή του πατρικού της, επιστρέφοντας πια, κάνοντας όλα τα ζωντανά να αναπηδήσουν ευτυχισμένα. Γκάριζε ο γάιδαρος, κακάριζαν οι κότες, είχε αγριέψει απ' τον θόρυβο η γριά μάνα, τα κυνηγούσε λαχανιασμένη να τα καταχερίσει, ώσπου «Μάνα! Ερχομαι!... Μάνα!», ακούστηκε η πιο αγαπημένη φωνή στον κόσμο...

Μας άρεσε πολύ, επίσης και το παραμύθι με την «Πεισματάρα Ρουμπίνη». Αλλά όλες οι ιστορίες είναι διαλεχτές. 'Η μήπως υστερεί καθόλου «Η πέτρα της υπομονής» ή «Το μαγικό ψαράκι»... Καλά λόγια έχουμε να πούμε για την -ασπρόμαυρη- εικονογράφηση, που εδώ μοιάζει να στριμώχνεται κάπως, να αδικείται.

Ηλικία: 5-9 ετών



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 07/09/2007