Χαλκιδική

Ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και το Άγιον Όρος, η άλλη Χαλκιδική έμεινε ώς τη δεκαετία του '70 μία απομονωμένη και οικονομικά χαμηλότονη περιοχή. Η πρόσφατη ανάπτυξη των επικοινωνιών, του τουρισμού και των θερέτρων, της έδωσε νέα ζωή, όπου η αρχαιολογική έρευνα πρόσθεσε την εντυπωσιακή παρουσία του κλασικού κυρίως πολιτισμού.
Μαγευτικά όμως τοπία, σημαντικά μνημεία και μακραίωνες δραστηριότητες των ανθρώπων έμειναν, και ακόμη μένουν, άγνωστα στους εποχιακούς επισκέπτες. Τα αυτοκίνητα οδηγούν στις παραλίες, στην ευδαιμονία της απραξίας, και η ενδοχώρα, η μνήμη, οι ημέρες και τα έργα των ανθρώπων αγνοούνται και από αυτούς που θα έπρεπε να τα προβάλουν και από εκείνους που θα έπρεπε να τα γνωρίσουν. Το μεγάλο αυτό κενό επιχείρησε πριν από χρόνια (1990) να καλύψει το Ιερό Κοινόβιο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους στην Ορμύλια Χαλκιδικής, υιοθετώντας την ιδέα δημιουργίας του έργου αυτού. Η αποτυχία της συναντίληψης απ' όσους έπρεπε, οδήγησε στη δεκαετή καθυστέρηση της κυκλοφορίας του.

Από τον Πρόλογο του Σ. Παπαδόπουλου στο βιβλίο