Βήτα όπως βλακεία

απολαυση! παντα επικαιρο!

Ένα βιβλίο βγαλμένο από την ζωή. Άπειρη βλακεία, την βλέπεις την αισθάνεσαι. Τρομερά παραδείγματα από τον συγγραφέα και τρομερή φαντασία στο να παρομοιάζει καταστάσεις και γεγονότα. Χαίρομαι πραγματικά που το διάβασα και θα συνιστούσα να διδάσκεται στα σχολεία. Με τόση βλακεία που κυριεύει, ας το διαβάσουν οι δάσκαλοι.. Τα παιδιά έχουν πήξει στις "γνώσεις" χωρίς να μαθαίνουν να σκέφτονται..

Αυτό το βιβλιο είναι εξαιρετικό, μόλις το τελείωσα. Αναλυτικό, σοβαρό, επίμονο και κάποιες φορές πολύ αστείο, πρόκειται για τα αποτελέσματα του εγκεφαλογραφήματος που αποκαλύπτει γλαφυρά την εθνική μας λοβοτομή.

«Η ανεπανάληπτη βλακεία, που έχει σκεπάσει ολόκληρο τον πλανήτη και ευθύνεται για τα πιο αποκρουστικά φαινόμενα της εποχής μας, ήρθε στην επιφάνεια και έγινε αντιληπτή από όλους.
Οι πιο πετυχημένοι επιχειρηματίες αρέσκονται να καταστρέφουν τη φύση στο βωμό του χρήματος, οι αποτυχημένοι τραπεζίτες μεταφέρθηκαν ξαφνικά στο χώρο της πολιτικής, οι θρησκόληπτοι ηγέτες κυβερνάνε σύμφωνα με τα κεφάλαια της Βίβλου ή τις σούρες του Κορανίου και όλοι οφείλουμε να πειθαρχήσουμε στις προσταγές της κατασκευασμένης κοινής γνώμης.»

Η σάτιρα στο βιβλίο του Δήμου Βοσινάκη, «Βήτα όπως βλακεία», είναι άκρως αποκαλυπτική, τρομακτική θα λέγαμε, καθώς αναλύει με παραδείγματα που τσακίζουν, το πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής μας. Με χιούμορ αλλά και μεγάλη ακρίβεια, ο Δ. Βοσινάκης αναλύει κεντρικά ζητήματα της εξουσίας, του χρήματος, της παιδείας, της πολιτικής, του ρατσισμού, θέλοντας να ταρακουνήσει τον αναγνώστη από αυτά που πια θεωρούνται «δεδομένα» επειδή κάποιοι μας τα είπαν έτσι.

Την οικονομία, όπου ξεκινάει λέγοντας πως η «παράφορη λατρεία του χρήματος και η επιδημία ενός σαδιστικού χόμπι που θέλει κάποιους αρρωστημένους τύπους να συσσωρεύουν πλάκες από χρυσό σε ατσάλινα χρηματοκιβώτια με πολλαπλή θωράκιση, να ερωτεύονται τους δείκτες του χρηματιστηρίου και να προσθέτουν ολημερίς μηδενικά σε τραπεζικούς λογαριασμούς, την ίδια ώρα που δισεκατομμύρια άνθρωποι στερούνται βασικά αγαθά όπως το φαγητό, το πόσιμο νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα, είναι χαρακτηριστικά δείγματα γραφής της ακαταμάχητης ηλιθιότητας του ανθρώπινου είδους».

Την πολιτική, όπου χαρακτιριστικά γράφει πως «Ειδικά στην άσκηση της σύγχρονης πολιτικής, η εικόνα είναι το παν. Η εικόνα που κατασκευάζουν για τον εκάστοτε πολιτικό οι image makers, οι camera men, οι σύμβουλοι, οι μακιγιέρ, οι μόδιστροι, οι στυλίστες, οι κομμωτές και οι επικοινωνιολόγοι είναι ο παράγοντας που θα καθορίσει την απήχησή του στα πλήθη.»

Για την εξουσία » Όταν μια κυβέρνηση ψηβίζει ενα νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, το κάνει γιατί φοβάται τις διαδηλώσεις. Όταν ενας υπουργός καταθέτει προς ψήφιση ενα νόμο που θεσμοθετεί το ακαταδίωκτο για αυτούς που έχουν καταχραστεί χρήματα, αλλά θα τα επιστρέψουν προτού διωχθούν ποινικά, το κάνει γιατί θέλει να προστατέψει κάποιους καλούς του φίλους, που έτυχε να είναι καταχραστρές χρήματος. Όταν το σώμα της Βουλής περνάει ενα νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών, το κάνει για να καβατζώσει τους υπουργούς που χρειάζονται λίγη ατιμωρησία παραπάνω από τη συνηθισμένη.»

Για τον καθημερινό ρατσισμό «Είναι αστείο να περιμένουμε κάθε χρόνο την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού στις 21 Μαρτίου για να θυμηθούμε ότι όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα και κανένας δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο σε σχέση με κάποιον άλλο εξαιτίας της φυλής του, ή της κοινωνικής θέσης που έχει. Η αφορμή για να διασφαλίσουμε την ανθρώπινη ισότητα, να προασπίσουμε την οικουμενική ελευθερία, να εξαλείψουμε τις ρατσιστικές αντιλήψεις και να τελειώνουμε με τις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις προκύπτει αυθόρμητα αν εστιάσουμε στη στάση και στη συμπεριφορά μας απέναντι στους «διαφορετικούς».

Αποκαλυπτικό δε είναι και το κεφάλαιο «Welcome to Greece» όπου ο Δ. Βοσινάκης δεν χαρίζεται καθόλου στην σκληρή κριτική που κάνει για τη νοοτροπία, την παιδεία, την κυρίαρχη κουλτούρα στη χώρα που ζούμε.
«Κατά συρροή ψηφοφορία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αποκλειστική ενημέρωση από τηλεοπτικά σκουπίδια, παιδεία αθλίου επιπέδου, πιστή αναπαραγωγή σκοταδιστικών αντιλήψεων, άκρατος μιμητισμός, φρενίτιδα γραφειοκρατίας, αφόρητη κομματοκρατία, μηδενική πνευματική καλλιέργεια, τζάμπα μαγκιά, απενοχοποίηση της λαμογιάς, ρίψη λουλουδιών σε σκυλο-ποπ τραγουδίστριες που κάνανε στριπτιζ στα νυχτερινά κέντρα προσπαθώντας στο ενδιάμεσο να τραγουδήσουν, πλήρη απραξία από κοινωνικούς αγώνες και ατελείωτο ξύσιμο γεννητικών οργάνων. Και το καλύτερο όλων; Μετά από όλα αυτά, η ελληνική εκδοχή της ηλιθιότητας, παραγγέλνει τον επόμενο φραπέ, απλώνει τα πόδια πάνω στην καρέκλα, ξεκινάει την πολύωρη τελετουργία του ανακατέματος και δηλώνει με βαθυστόχαστη σιγουριά «εμένα δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι μας ψεκάζουνε»…

Διαβάζοντας το βιβλίο, σε κάθε κεφάλαιο βρίσκεις πράγματα που συμφωνείς, που τα έχεις βιώσει, τα έχεις ίσως σκεφτεί, πράγματα που σε θυμώνουν και σε κινητοποιούν.

Λύση για να αποφευχθεί η διαιώνιση αυτού του φαινομένου;

Παιδεία, ελεύθερη σκέψη έξω από τα κουτιά, πηγμή και συλλογικότητα, και ίσως κάποια στιγμή όπως γράφει και στο τέλος του βιβλίου, να έρθει η μέρα που ενας πολιτικός θα μιλάει σε ένα κοινό που αντί να κουνάει σημαιάκια και να χειροκροτάει, θα τον ρωτάει, θα του αντεπιτίθεται, και γιατί όχι, ίσως να υπάρξει κάποια στιγμή και ένας κόσμος που κανένας πολιτικός δεν θα ανεβαίνει σε κανένα βάθρο, γιατί οι άνθρωποι θα έχουν δημιουργήσει έναν πιο δίκαιο και ισότιμο κόσμο.