Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω όσα θυμάμαι...

Στα εξήντα τέσσερα χρόνια της η Αφρώ Βουδούρογλου (1915-1991) κατέγραψε όσα θυμόταν για τη ζωή της ως το 1939. Γεννημένη στη Σπάρτη της Πισιδίας, τρίτο παιδί του δικηγόρου και Δημογέροντα Χαράλαμπου Χρηστίδη, ήρθε μικρή στην Ελλάδα μαζί με όλους τους Σπαρταλήδες πρόσφυγες. Η αφήγησή της ξεκινάει με κάποιες αναμνήσεις από τη μικρασιατική πατρίδα και συνεχίζεται με τη ζωή στην Ελλάδα: καταυλισμός, προσφυγικό σπίτι στη Νέα Ιωνία, φτώχεια, μαθητική ζωή, εργοστάσιο. Η καταγραφή της καθημερινότητάς της παρέχει πλήθος πληροφοριών για κοινωνικές διακρίσεις, για τις συνθήκες που επικρατούσαν στα εργοστάσια, για προσωπικότητες του πολιτικού και πνευματικού κόσμου που γνώρισε: την αγωνίστρια Ηλέκτρα Αποστόλου, τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, το γλύπτη Μέμο Μακρή, το Θανάση Κλάρα (Αρη Βελουχιώτη), αλλά και Ιωνιώτες αγωνιστές, όπως το Γιάννη Αμπατζόγλου.

Γραμμένο σε ωραία δημοτική, το κείμενο της Αφρώς Βουδούρογλου δίνει χρώμα σε εικόνες του Μεσοπολέμου. Η βιογραφία της είναι δείγμα της μοίρας των μικρασιατών προσφύγων πρώτης γενιάς, το ίδιο και η πορεία του πατέρα της, που παρουσιάζεται ξεχωριστά στο Παράρτημα.