Χορεύοντας μόνος

Τα γεγονότα που εμείς οι παλιοί ζήσαμε τις τραγικές εποχές και μας φαίνονταν ασήμαντα, στις εποχές που ζούμε γίνονται σημαντικά και μπορούν να συμβάλουν στην οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Έγραψα για την αιματοβαμμένη Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο για να τιμήσω τους τίμιους αγωνιστές που θυσιάστηκαν για μια δίκαιη κοινωνία. Όποιοι και να φταίνε, αυτή είναι μια πραγματικότητα. Υπεύθυνες είναι οι ξένες επιρροές και οι ξενόδουλοι δικοί μας ηγέτες όλων των παρατάξεων. Το αίμα των προδομένων όλου του κόσμου σήμερα γίνεται κραυγή κατά των κρατούντων που φωνάζουν "όχι άλλο Ιράκ, όχι άλλη Γιουγκοσλαβία, όχι άλλη Ελλάδα του 1940-1949".
Έγραψα για τους γονείς μου που μετέτρεψαν τη στέρηση και τη δυστυχία σε αυτοπεποίθηση, δημιουργικότητα και αξιοπρέπεια. Μας έμαθαν και κάτι άλλο σημαντικό. Να μετατρέπουμε το εγώ σε εμείς.
Όμως όσο προχωρούσα στο γράψιμο, τόσο άνοιγε η όρεξή μου. Με ερέθιζαν τα γεγονότα που είχα ζήσει στην Εθνική Αντίσταση και κατά την ανάμειξή μου στα κοινά της Ελληνικής Παροικίας της Αυστραλίας, ιδιαίτερα αυτά της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας. Τα πιο ζωτικά κομμάτια της ζωής μου τα έγραψα όπως τα έζησα. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, έχουν τη δική τους λογική. Προσπάθησα να είμαι αντικειμενικός και να αποφύγω τις συναισθηματικές παρορμήσεις. Αν αυτό δεν έγινε απόλυτα κατορθωτό, φταίει η πλοκή των ίδιων των γεγονότων και αυτοί που τα προκάλεσαν. Έκανα αρκετή έρευνα για να τα στηρίξω. Άλλωστε εγώ δεν γράφω ιστορία. Τα έγραψα από την πλατφόρμα της ανιδιοτέλειας και αυτό μετράει για μένα. Επιπλέον οι αλήθειες δεν βγαίνουν μόνο από το μυαλό. Θέλουν και την καρδιά να μιλήσει.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)