0
Your Καλαθι
Τυπολογίες συναισθημάτων: Κοκκίνου Κούρκουλας αρχιτέκτονες και συνεργάτες
(Δίγλωσση έκδοση, ελληνικά-αγγλικά)
Έκπτωση
10%
10%
Περιγραφή
Παρουσιάζοντας την αρχιτεκτονική της Μαρίας Κοκκίνου και του Ανδρέα Κούρκουλα, το βιβλίο αυτό θέτει αναγκαστικά ένα ερώτημα: πώς μπορεί η φωτογραφία να μεταφέρει κάτι από το νόημα της αρχιτεκτονικής όταν δεν επενδύουμε χρόνο διαμονής επιτόπου; Τις περισσότερες φορές οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται εδώ μιλάνε για το αντικείμενο χωρίς να δείχνουν τη ζωή που πλαισιώνει ή να καταγράφουν τη βιωματική στιγμή -ενδημικό πρόβλημα για εμάς τους αρχιτέκτονες και τον τρόπο που επικοινωνούμε το έργο μας. Δεν μιλούν δηλαδή για τους φίλους μου φωτογράφοι που συνδυάζουν την αρχιτεκτονική ματιά ενός Ezra Stoller με την αίσθηση της ζωντανής στιγμής ενός Henri Cartier-Bresson, ούτε προσπαθούν οι φωτογραφίες να αφηγηθούν όπως κάνουν αυτές που αρέσουν στον John Berger.
Το ερώτημα έχει ιδιαίτερη σημασία. Η Μαρία και ο Ανδρέας έχουν από την αρχή την αγωνία να
σκεφτούν την αρχιτεκτονική ως σκηνοθεσία της ζωής και των λειτουργικών προγραμμάτων -εθιμικών, θεσμικών ή οργανωσιακών- που τη διέπουν. Αναζητούν πάντα τη δυνατότητα να βοηθήσει η αρχιτεκτονική να γίνει αντιληπτή τη ζωή ως βαθύτερη ηθική και αισθητική εμπειρία. Ήδη από τα τέλη του 1970 απορρίπτουν τις εικονογραφικές αναφορές και αναζητούν το αρχιτεκτονικό νόημα στη συγκρότηση της τοπολογίας και την ανάδειξη της χωρογραφίας της ζωής. Αυτό είναι το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής του Ανδρέα και ο συνδετικός κρίκος και των δύο με τη σκέψη του Bill Hillier που ανακάλυψε πρώτη η Μαρία.
Εκεί λοιπόν που η φωτογραφία δεν φτάνει, ο αναγνώστης θα στηριχθεί στα σκίτσα. Τα σκίτσα καταγράφουν πως οι αφηρημένες χωρικές σχέσεις, αυτές που ενσωματώνονται στις επιρρηματικές φράσεις της γλώσσας -πάνω ή κάτω, μπροστά, ανάμεσα, εντός, γύρω- αποκτούν συγκεκριμένη υλική μορφή και τη χροιά που ταιριάζει στον τόπο και τα συμφραζόμενα. Πώς δηλαδή ο κτισμένος χώρος γεννά ενσώματη εμπειρία. [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
In presenting the architecture of Maria Kokkinou and Andreas Kourkoulas, this book unavoidably raises a question: how can photographs convey the meaningfulness of architecture when we are not able to invest time in situ? Most of the photographs picture the object without showing the life it frames. They do not document the lived moment -an endemic problem for us architects and the ways we communicate our work. The work of my friends is not presented by photographers who can combine the architectural eye of an Ezra Stoller with the eye for the lived moment of an Henri Cartier-Besson. Nor is narrative evident, as in the photographs preferred by John Berger. The question is significant. From their earlier work onwards, Maria and Andreas approached architecture as a matter of staging life and the functional programs -customary, institutional or organizational- that underpin it. They have explored the ways in which architecture can contribute to our awareness and comprehension of the deeper ethical and aesthetic understratum of life. In the late 1970s they had already rejected iconography and sought meaningfulness in the topology and spatial articulation that architecture confers to life. This was the subject of Andreas' doctoral and the bond of both of them with the thought of Bill Hillier that Maria discovered first.
When the photographs have insufficient power, readers will have to rely on the sketches. Sketches trace the abstract spatial relationships that are embedded in the propositional phrases of language -above and below, in front, between, inside, around- they acquire tangible material form, and the texture that befits wife and context. In other words, they show how the design of built space is aimed at producing embodied experience. [...] (From the publisher)
Το ερώτημα έχει ιδιαίτερη σημασία. Η Μαρία και ο Ανδρέας έχουν από την αρχή την αγωνία να
σκεφτούν την αρχιτεκτονική ως σκηνοθεσία της ζωής και των λειτουργικών προγραμμάτων -εθιμικών, θεσμικών ή οργανωσιακών- που τη διέπουν. Αναζητούν πάντα τη δυνατότητα να βοηθήσει η αρχιτεκτονική να γίνει αντιληπτή τη ζωή ως βαθύτερη ηθική και αισθητική εμπειρία. Ήδη από τα τέλη του 1970 απορρίπτουν τις εικονογραφικές αναφορές και αναζητούν το αρχιτεκτονικό νόημα στη συγκρότηση της τοπολογίας και την ανάδειξη της χωρογραφίας της ζωής. Αυτό είναι το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής του Ανδρέα και ο συνδετικός κρίκος και των δύο με τη σκέψη του Bill Hillier που ανακάλυψε πρώτη η Μαρία.
Εκεί λοιπόν που η φωτογραφία δεν φτάνει, ο αναγνώστης θα στηριχθεί στα σκίτσα. Τα σκίτσα καταγράφουν πως οι αφηρημένες χωρικές σχέσεις, αυτές που ενσωματώνονται στις επιρρηματικές φράσεις της γλώσσας -πάνω ή κάτω, μπροστά, ανάμεσα, εντός, γύρω- αποκτούν συγκεκριμένη υλική μορφή και τη χροιά που ταιριάζει στον τόπο και τα συμφραζόμενα. Πώς δηλαδή ο κτισμένος χώρος γεννά ενσώματη εμπειρία. [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
In presenting the architecture of Maria Kokkinou and Andreas Kourkoulas, this book unavoidably raises a question: how can photographs convey the meaningfulness of architecture when we are not able to invest time in situ? Most of the photographs picture the object without showing the life it frames. They do not document the lived moment -an endemic problem for us architects and the ways we communicate our work. The work of my friends is not presented by photographers who can combine the architectural eye of an Ezra Stoller with the eye for the lived moment of an Henri Cartier-Besson. Nor is narrative evident, as in the photographs preferred by John Berger. The question is significant. From their earlier work onwards, Maria and Andreas approached architecture as a matter of staging life and the functional programs -customary, institutional or organizational- that underpin it. They have explored the ways in which architecture can contribute to our awareness and comprehension of the deeper ethical and aesthetic understratum of life. In the late 1970s they had already rejected iconography and sought meaningfulness in the topology and spatial articulation that architecture confers to life. This was the subject of Andreas' doctoral and the bond of both of them with the thought of Bill Hillier that Maria discovered first.
When the photographs have insufficient power, readers will have to rely on the sketches. Sketches trace the abstract spatial relationships that are embedded in the propositional phrases of language -above and below, in front, between, inside, around- they acquire tangible material form, and the texture that befits wife and context. In other words, they show how the design of built space is aimed at producing embodied experience. [...] (From the publisher)
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
