Τα μπουλούκια το θέατρο κι εγώ

Διάβασα το βιβλίο μου, και ξανάζησα σελίδα-σελίδα τη ζωή μου. Κι ύστερα αναρωτήθηκα: Εγώ είμαι που τα πέρασα όλα αυτά; Μου φάνηκαν μακρινά, ξένα. Κι όμως είμαι εγώ. Νιώθω σαν να πέθανα και να ξαναγεννήθηκα. Όχι, μη νομίσεις πως λυπάμαι για όσα έζησα. Το μόνο για το οποίο λυπάμαι ώσπου να πεθάνω είναι ο χαμός της μάνας μου!
Θα προσπαθήσω να κάνω μια κριτική γύρω από μένα. Ναι, υπήρξα ένα πλάσμα, που με οδηγούσε το ένστικτο, και με πήγαινε όπου ήθελε. Τι είδους ηθική είχα; Κι όμως είχα!
Δεν ξέρω βέβαια με ποιο πρίσμα βλέπουν την ηθική ορισμένοι άνθρωποι. Πάντως με το πρίσμα που την βλέπω εγώ, ήμουνα πολύ ηθική, και ειλικρινής με τον εαυτό μου και με τους άλλους. Ποτέ δεν κορόιδεψα κανέναν. Τώρα βέβαια, αν η ηθική θα πει να μην πηδιέσαι, τότε δεν συμφωνώ! Εκτός κι αν εννοούν, μην πηδιέσαι δεξιά κι αριστερά χωρίς λόγο. Γιατί εγώ την ηθική την τοποθετώ στην καρδιά, στο μυαλό, στις πράξεις, κι όχι στο «πράμα μου».