Το κορίτσι με τον υάκινθο

Βρισκόμαστε κάπου στη Φιλαδέλφεια. Ένας καθηγητής κολεγίου εκμυστηρεύεται σε κάποιον συνάδελφό του το καλά κρυμμένο για χρόνια μυστικό του: έχει στην κατοχή του έναν αυθεντικό αλλά άγνωστο πίνακα του Βερμέερ. Η αλήθεια που βρίσκεται πίσω από την απόκτησή του τον έχει οδηγήσει στα όρια της τρέλας, ενώ ένα συναίσθημα μεταξύ ενοχής, περηφάνιας και ντροπής τον κατατρώγει.

«Κοίτα. Κοίτα το µάτι της. Σαν µαργαριτάρι. Τα µαργαριτάρια ήταν από τα αγαπηµένα αντικείµενα του Βερµέερ. Κοίτα την επιθυµία στην έκφρασή της. Κι αυτό το φως του Ντελφτ που χύνεται στο πρόσωπό της από το παράθυρο»... «Καταπληκτικό», είπα. «Αντιλαµβάνεσαι αµέσως ότι είναι φτιαγµένο να θυµίζει Βερµέερ. Καταπληκτική απο-µίµηση»... «Είναι γνήσιος Βερµέερ»... Έτσι αρχίζει αυτό το εξαιρετικό µυθιστόρηµα, που, σαν ένα πολύτιµο κινέζικο κουτί, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, µας οδηγεί µπροστά στο πεπρωµένο ενός µεγάλου έργου τέχνης και των ανθρώπων, απλών και ισχυρών, ευγενών και επηρµένων, εραστών της τέχνης και της δύναµής της, οι οποίοι το είχαν στην κατοχή τους στο πέρασµα των αιώνων. Η διαδροµή ξεκινάει από το Άµστερνταµ, στα χρόνια του ’40, από τις δραµατικές περιπέτειες της εβραϊκής οικογένειας που κατείχε Το κορίτσι µε τον υάκινθο. Συνεχίζει µε το ευτυχισµένο ζευγάρι των Ολλανδών, στα χέρια των οποίων βρισκόταν ο πίνακας πριν από χρόνια, ο χωρισµός των οποίων συµπίπτει µε την παραδοχή του ενός εκ των συζύγων ότι η κοπέλα στον πίνακα του θύµιζε έναν παλιό του έρωτα. Και πηγαίνοντας ακόµη πιο πίσω στο χρόνο φτάνουµε στην καθηµερινότητα µιας ολλανδικής οικογένειας, στη διάρκεια της µεγάλης πληµµύρας του 1717. Ώσπου, στο τέλος, συναντάµε τον ίδιο τον Βερµέερ που, πνιγµένος από τα χρέη, αποφασίζει, σε µια στιγµή χαλάρωσης και χαράς, να ζωγραφίσει την κόρη του. Πιστή στο πνεύµα του µεγάλου Ολλανδού ζωγράφου, η Σούζαν Βρίλαντ συλλαµβάνει και αναδεικνύει, µέσα από την τέχνη και τη µαγική δύναµη της οµορφιάς που αυτή περικλείει, τις επιθυµίες, τα όνειρα, την ύπαρξη κοινών ανθρώπων.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)