Η ψίχα

Μακάρι να είχα ένα παιδί και ας το είχα χάσει. Και να το βρω
και να μην το αναγνωρίσω. Να μη δείξω πως το βρήκα. Και
αυτό να έχει καταλάβει ποια είμαι μα ούτε και αυτό να το δείξει.
Χρόνια ο καθένας στο ψάξιμο για τον άλλον και στο τέλος που ο
ένας βρίσκει τον άλλον, που η μάνα καταλαβαίνει πως είναι ο
γιος της αυτός και ο γιος πως αυτή είναι η μάνα του, να μην το
φανερώνουν. Να κοιταζόμαστε και να μη μιλάμε. Σιγά σιγά να
δείχνω πως δεν μπορεί παρά να είμαι εγώ η μάνα και αυτός ο
γιος μου, και σιγά σιγά και αυτός να δείχνει πως δεν μπορεί
παρά να είναι ο γιος μου και εγώ που τον κοιτάζω η μάνα του.
Αλλά σκηνή αναγνώρισης να μη συμβεί. Να μη χυθούμε ο ένας
στην αγκαλιά του άλλου. Να μην κλάψουμε στα φανερά. Ο
πόνος να είναι μέσα έτοιμος να εκραγεί, αλλά εμείς εκεί. Να
δείχνουμε πως η αποξένωση, η τόσο μεγάλη, δεν μπορεί να
καλυφθεί με μία σύντομη αναγνώριση. Πόσο κρατάει άλλωστε
μια σκηνή αναγνώρισης; Μερικά λεπτά; Για κάτι τόσο λίγο
ζούσαμε;