Ιδανικοί αυτόχειρες και άλλα λιμπρέτα

"... Όταν δεν αντέχεις να ξαναπεράσεις τα βάσανα που έζησες για χρόνια, την κόλαση που είναι η προσπάθεια ν' ανεβάσεις μια τρίωρη όπερα, να συναναστραφείς χαλασμένους ανθρώπους (ακόμα είμαι στα Δικαστήρια με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για την όπερά μου "Αλκιβιάδης" που ενώ μου την παράγγειλε, στη συνέχεια έκανε πίσω και οι ιθύνοντες μου ζήτησαν να παρουσιαστεί ως καντάτα, σε συναυλιακή μορφή, πράγμα που φυσικά δεν δέχτηκα), να μένεις άγρυπνος από την αγωνία και στο τέλος να μαζεύεις στα συρτάρια σου χιλιάδες σελίδες, χωρίς την ελπίδα να τις ακούσεις και να διαπιστώσεις αν έγραψες τελικά αυτό που ήθελες. Όχι! Δεν άντεχα άλλο!
Σιωπή και άρνηση. Ένας εφιάλτης. Σ' αυτό το κλίμα γράφτηκαν τούτα τα κομμάτια. Αναζητώντας επιβίωση. Κόντρα στην άρνηση των δημόσιων θεσμών, αλλά και των δήθεν προοδευτικών ιδιωτικών ιδρυμάτων της μόδας που "Σ"τεγάζουν κυρίως τα ψώνια, πολλά εκ των οποίων πληρώνουν βέβαια για να παρουσιάζουν τις "φαγούρες", τους ερασιτεχνισμούς και τ' αναμασήματα ξεπερασμένων πειραματικών εμμονών, πασπαλισμένων με βαρύγδουπες "θεωρίες". Κόντρα λοιπόν στα Υπουργεία Πολιτισμού, τα κρατικά ιδρύματα μα και την, χωρίς αξίες και όραμα, ιδιωτική πρωτοβουλία. Μόνο με την αλήθεια! Όσο μπορώ!"