Το σπουργίτι του Γκέρικε

«Τα ποιήματα του Γιαν Βάγκνερ συνενώνουν μέσα τους τη χαρά και το παιχνίδισμα της γλώσσας με τον αριστοτεχνικό χειρισμό των μορφών. Με βλέμμα φιλέρευνο και λεπταίσθητο εμπρός στο ελάχιστο και το μοναδικό, με εγρήγορη διεισδυτικότητα απέναντι στα φαινόμενα της ζωής και της ιστορίας, η ποιητική του τέχνη οξύνει τη σκέψη μας και εμπλουτίζει την κατανόησή μας για τον κόσμο.»


ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ ΜΠΥΧΝΕΡ, 2017

***
ιστορίαι: ονήσιλος



ΗΡΟΔΟΤΟΥ Ε, 114


να το κρανίο, εκεί ψηλά στην πύλη,

που με το πρώτο φως αρχίζει να βουίζει,

με τον και τώρα ακόμη απορημένο λίγο

μορφασμό, εκεί που ήταν το πρόσωπο.



πίσω του επί το έργον: η λεπτουργός

μηχανική του σμήνους μες στο καύκαλο,

σφιχτοπλεγμένα τα χρυσά γρανάζια

των μελισσών. γεράνια και



τουλίπες, αγριοπαπαρούνες και γλαδιόλες –

σιγά σιγά όλα να γυρνούν

μες στην τυφλή κυψέλη, ώσπου στα κοίλα πάλι

τα μελισσένια μάτια αρχίσουν να σκιρτούν.



τα αγόρια αδιαφορούν

πώς τον φωνάζαν, διακονιάρη ή βασιλιά,

σαν σκαρφαλώνουν πάνω στα ζεστά

πλιθιά προς τα ύψη, το μέλι



μέσ’ απ’ τη σκέψη του κυλά, κολλάει στα χέρια.

χορός των μελισσών, και επιτάφιος.

είχε σχεδόν μια χώρα ζωντανός.

τώρα ένα κράτος ζει μες στο κεφάλι του.