Κορίτσι

Την άνοιξη του 1965 ο γάλλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου Ρομπέρ Μπρεσόν προτείνει σ’ ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι, την Αν Βιαζεμσκί, να παίξει στην επόμενη ταινία του, "Στην τύχη ο Μπαλταζάρ" (Au hasard Balthazar).

Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη της κινηματογραφική εμπειρία, η Αν Βιαζεμσκί αναρωτιέται: «Ήταν άραγε ερωτευμένος μαζί μου;»

Το "Κορίτσι" είναι ένα βιβλίο που συνταράζει με την απλότητα, την ευαισθησία και την ευφυΐα του, η συνάντηση ενός δεκαεπτάχρονου κοριτσιού που τυχαίνει να είναι και εγγονή του Φρανσουά Μωριάκ, και ενός εξηντατετράχρονου κινηματογραφιστή. Μια ιστορία έρωτα και πάθους, πολύ κοντά στην ουσία του κινηματογράφου και της
καλλιτεχνικής δημιουργίας. Περιγράφεται η εκπληκτική στρατηγική του σκηνοθέτη να βάλει το κορίτσι στο πετσί του ρόλου της, αλλά και να επιβληθεί στη μέλλουσα ηθοποιό, στα πρόθυρα του πόθου, και ενίοτε καμιά φορά όχι μακριά από έναν πραγματικό σαδισμό.

Κι ωστόσο, στη διάρκεια των γυρισμάτων, ήταν φορές που η Αν αισθάνθηκε, έστω και για μια στιγμή, αποστροφή γι’ αυτόν τον τόσο κτητικό και ζηλόφθονο σκηνοθέτη, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να βρει κρυφά από τον Μπρεσόν, έναν εραστή –τον πρώτο της–, μόνο και μόνο για να ξεφύγει απ’ την αρπάγη του.

Στο τέλος των γυρισμάτων, πάντως, η Αν τού είπε: «υπήρξα τόσο ευτυχισμένη κοντά σας...» Για να της απαντήσει: «Κι εγώ το ίδιο. Ζώντας κοντά σας, κέρδισα πολλά… Τα νιάτα σας με ξανάνιωσαν… Έγινα συχνά συνομήλικός σας. [...]

Θα καταλάβετε αργότερα… Αργότερα».

Έτσι κι έγινε: αργότερα, η Αν Βιαζεμσκί έγραψε το καλύτερο βιβλίο της, ένα αριστούργημα.

Franck Nouchi, Le Monde