Αψηφώντας τον Χίτλερ

Ως έθνος, οι Γερμανοί είναι αναξιόπιστοι, μαλθακοί, χωρίς πυρήνα. Ο Μάρτιος του 1933 το απέδειξε. Τη στιγμή της πρόκλησης, που θα οδηγούσε άλλους πιο θερμόαιμους λαούς σε καθολική αυθόρμητη αντίδραση, η Γερμανία οδηγήθηκε σε καθολική αδράνεια και αποχαύνωση, παράδοση και συνθηκολόγηση - με δυο λόγια, σε νευρικό κλονισμό.

Έτσι μιλάει ένας Γερμανός στο τέλος του Μεσοπολέμου, και μάλιστα ένας σωστός "άριος", όπως θα ήθελαν οι ναζί, που γνώρισε όμως από πρώτο χέρι την εισβολή του ναζισμού στην καθημερινή ζωή. Σε μια εντυπωσιακή προσωπική μαρτυρία της εποχής, ο μετέπειτα διάσημος δημοσιογράφος και ιστορικός Σεμπάστιαν Χάφνερ αντιμετωπίζει εν θερμώ, αλλά με μοναδική διαύγεια και ειλικρίνεια, το τρομερό ερώτημα: Πώς έγινε δυνατή στη Γερμανία η άνοδος του Χίτλερ και του φονικού καθεστώτος του; Πώς τα μικρά παραστρατήματα τόσων "καλών Γερμανών", που πάσχιζαν να ζήσουν μακριά από την πολιτική, οδήγησαν στη μεγάλη πολιτική τραγωδία του ναζισμού;
Γραμμένο το 1939, το κείμενο ξαναβρέθηκε και εκδόθηκε μόλις το 2000, μετά το θάνατο του Χάφνερ, για να γνωρίσει αμέσως τεράστια επιτυχία και να μεταφραστεί σε δεκαπέντε γλώσσες. Η αμφισβητούμενη αυθεντικότητα της χρονολόγησής του επιβεβαιώθηκε εν τέλει πανηγυρικά από επιστημονική πραγματογνωμοσύνη, σε πείσμα όσων δεν ήθελαν να παραδεχτούν ότι, και τότε, όποιος άνοιγε τα μάτια μπορούσε να δει την απίστευτη συμφορά να πλησιάζει.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)