Για τον ουμανισμό

Η επαναφορά στο προσκήνιο του όρου «ουμανισμός», με το χαϊντεγγεριανό αυτό κείμενο, αποσκοπεί στο να τον απαγγιστρώσει από τις «μεταφυσικές» του καταβολές, που προϋποθέτουν μια παγιωμένη ερμηνεία του «όντος» στην ολότητά του και εκλαμβάνουν τον άνθρωπο ως έσχατο "υποκείμενο" γνώσης και ενέργειας πάνω στα πράγματα. Σε μια τέτοια οπτική, ο παραδοσιακός ουμανισμός έχει χάσει το νόημά του, γιατί εμμένει σε ένα παραστασιακό τρόπο φιλοσοφίας ή στο δυϊσμό υποκειμένου-αντικειμένου (χωρίς να προβαίνει στην «οντολογική διαφορά» μεταξή «Είναι» και όντος). Στοχεύεται, έτσι, ένα είδος οντολογίας του ετερογενούς μέσα από μια ιδιότυπη αναζήτηση της αλήθειας ή της «καταγωγής» που, όμως, δεν παραπέμπει σε καμιά γνωστή αρχή θεμελίωσης, ανθρωπολογικής ή διαλεκτικής υφής. (Το πιο απόμακρο γίνεται ό,τι πιο κοντινό). [...]

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου