Μετά από πολλά καλοκαίρια

Αλλά, σαν όλες τις μανίες, είτε με τα ναρκωτικά ή τα βιβλία, με τη δύναμη ή το χειροκρότημα, η μανία για ηδονή τείνει να επιδεινώσει την κατάσταση που προσωρινά ανκουφίζει. Ο μανιακός κατεβαίνει στην κοιλάδα της σκιάς του δικού του ξεχωριστού μικρού θάνατου-κατεβαίνει ακούραστα, απελπιστικά κάτω σε αναζήτηση κάτι άλλου, κάτι που δεν είναι ο εαυτός του. Κατεβαίνει και, είτε βίαια, είτε μέσα σε μια γλυκιά νωθρότητα, πεθαίνει και μεταμορφώνεται. Μετά το μικρό θάνατο ακολουθεί μια μικρή ανάσταση, μια ανάσταση μέσα απ' την απουσία αισθήσεων, μέσα από την έξαψη της αυτοεκμηδένισης, πίσω στη δυστυχία του να βλέπεις τον εαυτό σου μόνο και αδύναμο και ανάξιο, πίσω σε μια πιο πλήρη απομόνωση, σε μια οξύτερη αίσθηση της προσωπικότητας. Και όσο οξύτερη είναι η αίσθηση της ξέχωρης προσωπικότητας τόσο πιο μεγάλη είναι η απαίτηση άλλης μιας ακόμα εμπειρίας κτευναστικού θανάτου και μεταμόρφωσης. Η μανία ανακουφίζει, αλλά ανακουφίζοντας μεγαλώνει τον πόνο που απαιτεί ανακούφιση.