Πέθανα αλλά σας βλέπω

Όταν τα όνειρα καταλαγιάζουν, οι αισθήσεις διαμαρτύρονται. Τότε, οι αναμνήσεις στασιάζουν και οι ανικανοποίητοι πόθοι σχηματίζουν χορευτικούς κύκλους ποδοπατώντας όρια και αντοχές.

Στα κλειστά μάτια του Αλέξανδρου Αιγινήτη το σκοτάδι μετατρέπεται σε καλειδοσκόπιο χρωματίζοντας το φευγιό του.

Είναι η ώρα που η σταματημένη του καρδιά εξαργυρώνει τους επιπλέον παλμούς που της οφείλουν τα βιώματα μις έμφοβης ζωής.Νιώθει και πάλι παίκτης στη ρουλέτα της μοίρας, ποντάροντας όμως τώρα, επιλεκτικά, μήπως και συμμαχήσει με το ανυπότακτο ε'ίδωλό του στον καθρεύτη μιας προωτόγνωρης απελευθέρωσης.

Η ρήξη του με το Θείον , το Χρόνο και τη Φθορά μετουσιώνεται στην πιο γλυκιά ορμή.Ισχυρ'η αδρεναλίνη διοαποτίζει τους διανοητικούς του θύλακες και τον υποχρεώνει να ουρλιάξει απ΄τα κατάβαθα της σιωπής του:

Ζωή...δος μου το φιλί σου.Απόψε θέλω να ζήσω, έστω κι νεα λεπτό ακόμα, μονάχα μια στιγμή, να λυτρωθώ στο εμβαδόν της ύπαρξής μου.

Κι εκείνη...του δροσίζει τα χείλη με μια γεύση απο χαμένες πεθυμιές.Ύστερα χάνεται αθόρυβα, αφήνοντας πίσω της αρώματα από μνήμες.