Να ο πατέρας σου Βαγγελάκη

Οκτώβρης του 1922 ήταν, όταν ο Βαγγέλης άκουσε τη φράση: «Νά ο πατέρας σου Βαγγελάκη!»
Οκτώβρης του 1923 ήταν, όταν η μάνα του έφερνε στο κόσμο άλλο ένα αγόρι. Οκτώβρης επίσης, όταν ο τοκογλύφος απειλούσε πως θα τους πετάξει έξω από το σπίτι, φέρνοντας στην καρδιά τους την απελπισία.
Οκτώβρης του 1929, όταν δεν θα μπορούσε να πάει σχολείο, όσο κι αν το λαχταρούσε, αλλά θα τον πουλούσαν αναγκαστικά σε έναν τσοπάνη στο Καμάρι για τριακόσιες δραχμές τον μήνα, και ένα φόρτωμα σιτάρι… για την επιβίωση...
Οκτώβρης ήταν ο μήνας των μεγάλων δυστυχιών του, μήνας επίφοβος...
Στις είκοσι οκτώ Οκτωβρίου του 1940 στρατολογήθηκε για τον πόλεμο με τους Ιταλούς.
12 Οκτώβρη 1944 έφυγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα. Μα τότε άρχισε μια νέα περιπέτεια. Τη χαρά της απελευθέρωσης διαδέχτηκαν νέα δεινά, αδελφικό αιματοκύλισμα, οδυρμός…

Κι όμως, ο Βαγγέλης, στο πρόσωπο της γλυκιάς Αντωνίας θα βρει την ελπίδα και τη συναισθηματική θαλπωρή που πάντα του έλειψε, θα μάθει να μη φοβάται αυτόν τον πικρό μήνα Οκτώβρη της δύσκολης ζωής του.

Η Αντωνία θα τον περάσει από την πύλη του φόβου, στα λιβάδια της αγάπης, της ελπίδας, της χαράς...