Δοκίμιο για τον μανιταρομανή

«Έεπ! Για δες εκεί!: Ένιωσε σαν να περίμενε, χωρίς να το ξέρει, αυτή τη στιγμή, το αντίκρισμα, αυτή τη συνάντηση κι αυτή τη συνεύρεση. Από πότε; Ήταν χρόνος που δεν μπορούσε να προσμετρηθεί: «από αμνημονεύτων χρόνων», κι αυτό μπορούσε να είναι πριν από τη γέννησή του ή και μόλις από χθες. Μήπως υπερέβαλλε, κατ' αρχήν απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, έτσι όπως βρέθηκε απρόοπτα, φαντάσου το, μπροστά στο πρώτο του βασιλομανίταρο, ένα όχι και ιδιαίτερα μεγάλο, που μόλις είχε ξεπεταχτεί, με στιλπνό καφεκόκκινο καπέλο και την πάλλευκη κάτω πλευρά του, άθικτο ακόμα από σαλιγκάρια η άλλα ζώα. Σαν σε βιβλίο εικονογραφημένο; Μάλλον, σαν να 'χε βγει από το βασίλειο του μύθου; Υπήρχε λοιπόν αυτό το βασίλειο, πιάν μέρος ή συστατικό της πραγματικότητας.»
Το έργο του νομπελίστα Πέτερ Χάντκε είναι ένα αχανές καλειδοσκόπιο που έχει τεθεί σε κίνηση από μια ανθρώπινη συνείδηση σε υπερδιέγερση. Ο συγγραφέας παρακολουθεί με άκρα προσήλωση πράγματα και ανθρώπους, τη φύση και τον εαυτό του. Και ανακαλύπτει έτσι τα πιο απαρατήρητα, δευτερεύοντα και φαινομενικά ασήμαντα πράγματα, όλα αυτά που από συνήθεια ή απροσεξία δεν λαμβάνουμε καθημερινά υπόψη. Τους δίνει υπόσταση και φωνή για να διηγηθούν αυτά τον κόσμο από την αρχή.
Αμελητέες είναι και οι αφορμές των πέντε λεγόμενων δοκιμίων του: "Περί κοπώσεως", "Για το τζουκμπόξ", "Περί επιτυχημένης μέρας", "Για το αποχωρητήριο", "Για τον μανιταρομανή". Αυτό το τελευταίο ξεκινά από μια παιδική παραξενιά και εξελίσσεται σε μια ανατομία του πάθους. Ο ήρωας περνά απ' όλα τα στάδια: από τη χαρά για την ανακάλυψη των μανιταροθησαυρών στην εμμονή της αναζήτησης, από τη βεβαιότητα για την αποστολή του στην περιφρόνηση των ανθρώπων, την αποξένωση από την οικογένεια και την εγκατάλειψη της δικηγορίας. Στο τέλος εξαφανίζεται. Και τι μένει απ' όλα αυτά;