Μουσική θεωρία και πράξη στον αραβικό μεσαίωνα

Η έντεχνη αραβική μουσική, η οποία χαρακτηρίζεται από την αρχή της μονωδίας, του τροπισμού (Maqam) και της αυτοσχεδιαστικής-σολιστικής εκτέλεσης (ή ολιγομελών οργανικών συνόλων), συγκροτήθηκε, καλλιεργήθηκε και εξελίχθηκε κυρίως ως αυλική τέχνη (μουσική δωματίου), στα Χαλιφάτα των Ομαγιάδων (661-750) και Αββασιδών (750-1258) της μεσαιωνικής περιόδου και καθορίζει μέχρι την σύγχρονη εποχή την κοσμική μουσική έκφραση του ισλαμικού πολιτισμικού χώρου.

Η μεταφραστική δραστηριότητα των Αράβων και οι επιδράσεις του αρχαιοελληνικού μουσικοθεωρητικού στοχασμού, η συγκρότηση του αραβικού τονικού συστήματος, τα είδη της έντεχνης κοσμικής μουσικής, οι εξωμουσικές τους συνδέσεις, η σύνθεση των οργανικών συνόλων και η αισθητική του ηχοχρώματος αποτελούν τους κύριους πόλους της παρούσας μελέτης.

Τέλος, συνεξετάζονται οι θεωρίες που αφορούν τις πιθανές επιδράσεις που άσκησε ο αραβικός μουσικός πολιτισμός στο σύνολό του (μουσική θεωρία και μουσική πράξη), στην κοσμική μουσική έκφραση του δυτικού μεσαιωνικού κόσμου.