Παιχνίδια και ακροβασίες της γλώσσας

Αυτό που μοιάζει φθορά στη συγχρονική θεώρηση της γλώσσας, στη διαχρονία είναι η αφθαρσία της γλώσσας, όπως ακριβώς μας διδάσκει η Ιστορία –και η αρμόδια επιστήμη, η γλωσσολογία, απλώς τα καταγράφει.

Ας δούμε λοιπόν τη γλώσσα που συχνά ξεφεύγει από κανόνες, νόρμες και ρυθμίσεις, που περνάει δίπλα από όλους τους προφήτες, από όλους τους αυτόκλητους σωτήρες της –για να μην πω ότι τους γυρίζει κιόλας την πλάτη–, δίπλα από εμάς τους ίδιους.

Ας δούμε τη γλώσσα στα παιχνίδια της και τις ακροβασίες της, στο συναρπαστικό ταξίδι της μέσα στους αιώνες, μέσα από τις συναρπαστικές συναντήσεις της με άλλους λαούς και άλλες γλώσσες, τη γλώσσα που όσο ίδια είναι τόσο και ακόμα περισσότερο διαφορετική, μα πάντα μία, έτοιμη να μεγαλουργήσει στα χέρια του Ομήρου, του Αισχύλου, του εκ Συρίας Ρωμανού, του ιταλοθρεμμένου Σολωμού, του Οδυσσέα Ελύτη.

Την ίδια ακριβώς στιγμή που μπορεί να στενάξει και να βογκήξει στο στόμα ενός αστοιχείωτου δημοσιογράφου, ενός ξυλοσχίστη γραφειοκράτη, ενός δημαγωγού πολιτικού. Η ίδια γλώσσα είναι.

«Έκαστος» όπως λέει ο Ρενάν διά στόματος Ροΐδη «κόπτει εις το κοινόν ύφασμα της γλώσσης ένδυμα ανάλογον του αναστήματος αυτού».